Met The Serenes stegen Paul Dokter en Theo de Jong naar grote hoogten op misschien wel de beste Nederlandse gitaarplaat ooit: Barefoot and Pregnant (1990). Ondanks lovende reacties waren pers en optreden niet hun grootste hobby’s. Ze haalden hun voldoening wel uit het samen componeren van songs. Hernieuwde belangstelling voor The Serenes door heruitgaves deed het duo niet veel. Ze waren wel klaar met The Serenes. Want ze waren allang weer verdergegaan met andere muzikale projecten, vaak onder de radar (Sunstonecruiser, Slide).
Theo de Jong liet dit jaar weer muzikaal van zich horen met Electrobardo, waarmee hij samen met zijn broer Tjitze psychedelische droompop maakt op de gelijknamige, uitstekende ep. Een project dat De Jong samen met Paul Dokter deed was The Family Acid. Het was hun laatste samenwerking: Dokter overleed in 2020. De composities van The Family Acid, opgenomen tussen 2014 en 2018, zijn nu op cd en vinyl uitgebracht.
De prachtige hoes is van James Marsh, die alle albumhoezen van Talk Talk ontwierp. Aan de binnenzijde staat een indrukwekkende lijst met gebruikte analoge synthesizers zoals de Minimoog, de ARP 2600, en de Yamaha CS-80. Of juist de vroeg-digitale Synclavier. Het instrument dat Kraftwerk maar niet onder de knie kreeg, zodat die formatie trendvolger werd in plaats van trendsetter. Wellicht hadden De Jong en Dokter deze retro-synthesizers al in de periode voor The Serenes, toen ze eveneens met elektronische muziek experimenteerden.
Het is zeer aangenaam om het duo met synthesizers aan het werk te horen. De variatie tussen de tien composities gaat van bijvoorbeeld ambientpop naar dansbare house naar dub. Gemene deler is een stemmig melancholiek gevoel. Zoals in het elektro-akoestische, zeer beeldende ‘Boulevard des Misères’, waarin een stoomlocomotief passeert. Er is tevens ruimte voor de elektrische gitaar, in de popsong ‘Dumbchild’. De combinatie van kristalheldere synths, gitaren en fraaie zanglijnen maakt van ‘Paradigm Shift’ een albumhoogtepunt. Net als in het onderhuidse ‘Merciless Blue Eyes’.
The Family Acid beheerst de kunst van het weglaten perfect. Zodat de vindingrijke analoge synthgeluiden een uitermate prettige, maar bovenal sfeervolle luisterervaring bewerkstelligen. Zeker met koptelefoon op. Toch krijg je bij sommige ruwe diamanten het idee dat er nog meer uit te halen was. ‘Last Effort’ bijvoorbeeld is een dromerige ambient-trip met een prachtige opbouw, die helaas na drie minuten alweer stopt. Voordat de kracht van de herhaling je helemaal naar binnen trekt. Maar het past wel uitstekend bij de onvoorspelbaarheid van het duo. En zo is Colour out of Space een mystieke, ongrijpbare plaat die je blijft bezighouden.