Ooit werden Oudhollandsche piepers stapvoets met paardentrekschuiten over de rivieren vervoerd. Later verdrongen de stoomschuit, en de nóg snellere locomotief de fysieke arbeid bijna helemaal. Heden ten dage kun je in tien minuten je friet voor je deur laten afgeven. Allemaal hartstikke handig natuurlijk, maar desondanks heeft bijna niemand het gevoel echt tijd over te hebben. Dat hoef je geen twee keer te vertellen aan het Rotterdamse noiserocktrio Texoprint. De formatie legt op het debuut Modern Living moderne haast vast in een twaalftal gespannen nummers.
De gillende gitaarlijnen van Redwin Rolleman klinken op ‘Diamond Hands’ als rode sirenes. Samen met de marcheerdrums van David Pop en grauwe zang wordt de eigentijdse boodschap duidelijk: de onuitstaanbare pogingen van online dropshippers en cryptohandel-mannetjes, om uit het 9-tot-5-banensysteem (de zogenaamde ‘matrix’) te ontsnappen.
Maar ze komen niet verder dan dagdromen: liever een foto van een Lamborghinisportwagen aan de muur, dan de handen voor dat paradepaardje vuilmaken. Wat dat betreft is de muziek van Texoprint juist het tegenovergestelde: alle onderdelen die een pronkfunctie hebben, zijn weggestript. Uit de spaarzame doch sprekende instrumentatie blijkt de ervaring van de bandleden. Zoals de baslijnen, die mooi onvoorspelbaar blijven doch wel een extra laag melodie meegeven.
De leadzang gecombineerd met samenzang is wel een stuk daadkrachtiger dan eerder. Op die manier blijft de hedendaagse, en met gelukkig wat humor gebrachte, boodschap beter hangen. Het maakt de nummers een stuk persoonlijker en sprekender. De elektrische gitaar blijft echter de ster van de show. Er worden door het album heen heel wat verschillende geluidstexturen nagegaan. Zoals op ‘Street Theatre’. Springerige noisemelodieën worden afgewisseld met verschroeiende shoegaze. Niet shoegaze waar je lekker van in slaap valt, maar van het standje glashard atonaal schervengeluid.
Daaruit blijkt wel dat er voor Texoprint meer dan genoeg is om je kwaad over te maken. Die woede is in elk nummer terug te horen. Een bijkomend gevoel van vervreemding komt aan de dag door het dromerige ‘Modern Living’ en ‘Out of Reach’. Tegen het einde van de plaat voelt het muzikaal gezien af en toe net té gealiëneerd aan. Maar ook hier staat ongebreidelde hardheid garant om de luisteraar alert te houden. En zo wordt de al te veel dagdromende luisteraar voorkomen.