Foto’s: André Rozendaal
Het Groningse podium Simplon bevindt zich in een charismatisch voormalig fabriekspand. In de ruigere tijden van de jaren zeventig werd het gekraakt en stond het bekend om ‘de kuil’: een verzakt gedeelte van de fabrieksvloer, waar voor bewoners en bezoekers een intieme sfeer ontstond. Dat intimiteit en rauwheid dus zeker niet per se elkaars tegenpolen zijn, is een gedachte die ook speelt bij de bandleden van het Groningse Vanity Box [eerste foto hieronder]. Ze spelen vooral berustende dreampop à la Galaxie 500, maar schuwen hardere shoegaze-achtige nummers niet. Maar het voelt allemaal nog wat veilig aan. Op het muzikale kruispunt van allerlei indiegenres lijkt Vanity Box weinig afslagen echt te hebben genomen, en blijft de link tussen intimiteit en rauwheid nog wat moeilijk te leggen.
Het Amsterdamse Marathon [overige foto’s] bestaat in de basis uit zanger-gitarist Kay Koopmans, bassiste Nina Lijzenga en drummer Lennart van Hulst. Hun nieuwste plaat Fading Image is wat wisselend qua muzikale spanning. Hoe anders is dat live in Groningen: de band speelt vanaf het allereerste nummer met een werkelijk overdonderende energie. Het optreden is totaal onontkoombaar.
Lijzenga stopt geen moment met headbangen, en Koopmans spuugt zichtbaar woedend en met volledig bezweet voorhoofd zijn teksten de microfoon in. Onbedoeld sneuvelt zijn gitaarriem. De elektrische gitaar is de spil van het Marathongeluid, maar de bandleden gaan er totaal niet lief mee om. Ze moeten uitkijken om niet geraakt te worden door elkaars rondvliegende gitaren. Zo opgewonden zwaaien ze ermee rond op het podium.
Binnen de band zijn er inmiddels al drie gitaristen. Op Fading Image gaat het vijftal wat losser en treffender met muzikale invloeden om, van schurende noiserock tot twinkelende postpunk. De voor Marathon zo kenmerkende donkersfeervolle gitaarloopjes en vooral solide baslijnen blijven onverminderd sterk, en de band weet meer te verrassen. Het is niet alleen maar gitaarexplosie. Zoals bij het slepende ‘Idiocy’, een van de hoogtepunten van het optreden. Of ‘Shadow Raised a Star’, waar met shoegaze-invloeden de meer ingetogen kant van de band zichtbaar wordt. De muzikale horizon van Marathon is verbreed, van The Chameleons tot METZ. En dan vooral richting de noisy kant van METZ, al ligt daar in het livegeluid in Simplon wel heel veel focus op.
Ook worden er met keyboard of koebel nog wat extra accenten toegevoegd. Maar daar is weinig van terug te horen. En er blijft van de gitaardetails weinig over: het optreden is vooral KEIHARD en te overstuurd. In een uitverkocht Simplon is het optreden dat Marathon geeft echt overdonderend. Optredens in grotere zalen gaan er dus ongetwijfeld komen. Daar kan de band, met de gitaarcontrasten van een beter zaalgeluid, gaan bewijzen groots en meeslepend te zijn.
