Friesland is door de jaren heen altijd een provincie geweest met een grote liefde voor muziek in het harde segment. Zie daar het (nog immer) grote aanbod van uiteenlopende metalbands en een provincie die in de loop van de tijd ook goed op de metalkaart is gezet middels zowel nationaal als internationaal bekende festivals Wâldrock, Dokk’em Open Air en Into the Grave. De hardcoremetal – old school dan wel kruisbestuivend – heeft het ook altijd goed gedaan in Friesland; een levendige scene die namen voortbracht en -brengt als Spirit 84, Manu Armata en Ancestral Sin. En daar kan ook zeker Zubzero bij worden geplaatst.
De reeds in 1999 door de broers Lars en Dirk Draaisma – respectievelijk drummer en gitarist – opgestarte equipe kende mettertijd een aantal personeelswijzigingen (de kern Draaisma en Draaisma bleef aanwezig) en had de boel een langere periode op een lager pitje, maar is sinds enkele jaren weer goed in touw. Na een full-length en een tweetal ep’s op het conto, is nu Frostbite uit. Het betreft weer een ep.
Opener ‘Nakam’ valt vlammend binnen met een swingende riff, die sterk doet denken aan Sepultura, ten tijde van Chaos A.D. Een riff die ook een trefzekere schakel blijkt te midden van enige lekker gemeen hoekige en koppige, wat Prong-eske passages (inclusief Herman Mulders prima prikkende bas). Jaah, Prong… De band schermt er meer maar mooi afgewogen, subtiel mee op dit Frostbite. De op deathmetal geënte strot van zanger Ferdinand Wanders is dan de uitstekend werkende afmaker binnen de bak venijn. De bijzondere songtitel verwijst naar een groep Holocaustoverlevenden – ze noemden zich Nakam, Hebreeuws voor wraak – , die in 1945 het recht in eigen hand wilde nemen en Duitsers en nazi’s trachtte te doden, als vergelding voor de uitroeiing van zes miljoen joden in WO2. Zubzero’s onderliggende boodschap hierbij: verlies jezelf niet in haat. De actualiteit lijkt helaas meer dan ooit het tegendeel te bewijzen.
De thrashy hardcore-/deathkoers zet zich onverminderd voort op het evenzo de stormram erin gooiende ‘New Day Next Punch’. Het nummer heeft een een goed catchy refrein. En vormt daarmee een zekere hymne, die zich op de bühne zomaar tot een publieksfavorietje zou kunnen ontpoppen. ‘Fine without You’ beweegt zich opnieuw prettig dynamisch op en neer. De opzwepende mix van thrashmetal en hardcore klopt het zaakje in deze track zo mogelijk nog meer op, afgewisseld met afgemeten, góédzittende breakdowns. Het naadloos aansluitende en afsluitende ‘Bomb Squad’ trekt de thrash-stampij door. Het houdt er verder weer een pakkend meebrulrefrein op na en brengt nog eens een uitgekookte afwisseling in tempo naar voren.
Door naar de slotsom. En die mag zijn dat Zubzero op Frostbite vier lekker straf, compact en koud klinkende songs aflevert. Daarin is een goede neus voor songwriting te bespeuren, gevat in de dynamische en aanstekelijk groovende thrash-/hardcorecocktail, waarmee men prima de aandacht weet vast te houden. Het kille en botte dat de nummers omgeeft, had productietechnisch nog iets vettiger naar voren mogen komen. Een wat dikkere sublaag zou mogelijk vooral dat botte, dat lompe nog meer hebben kunnen benadrukken. Daarentegen is de productie verder zeker genoeg rauw en direct te noemen. En, nog een saillant punt om aan te stippen: zo’n twee weken nadat Zubzero de opnames in studio Landscape in het Friese Gauw had afgerond, brandde deze praktisch tot op de grond af. De producer wist de takes ternauwernood uit de vuurzee te redden. Het geeft wel een bijzondere lading mee aan de terugkeer van de band aan het firmament, met dit ruimschoots overtuigende Frostbite.