De band tussen de Rotterdamse postpunkformatie Tramhaus en Vera is vanaf het eerste optreden in Vera’s Kelderbar in 2021 hecht. Met als voorlopig hoogtepunt een uitzinnig optreden tijdens Eurosonic in januari dit jaar. Ook buiten de Europese grenzen timmert Tramhaus ondertussen aan de weg, getuige een recente tour door Japan. Het Groningse publiek draagt het vijftal eveneens op handen, want het optreden is al vanaf het einde van de zomer uitverkocht. Dat kan niet anders dan een muzikale zegetocht worden voor Tramhaus.
“We zijn geen praters”, verzucht gitarist Koen van openingsact SØWT [foto hierboven] tussen twee nummers door. Het past prima bij de doomy sfeer van de muziek die het viertal uit Eindhoven speelt. Als volleerd shoegazers staren ze naar de grond, een muzikale invloed die regelmatig terugkeert wanneer de band de dromerige kant kiest. Het contrast met het andere uiterste van SØWT, verzengende noiserock inclusief schreeuwzang, is het sterke punt van de formatie. Via slowcore met introverte zang in de lijn van Codeine, gaat het naar harde indierock om te eindigen met vuige uitbarstingen van lawaai. Inclusief gitaarfeedback. De afzonderlijke muzikale stappen onthullen geen nieuws, maar het afwisselende geheel is meer dan de som der delen, zodat SØWT in ruim een halfuur wel degelijk indruk maakt.
Het podium wordt in recordtempo omgebouwd voor Tramhaus [openingsfoto en foto hierboven], dat begint met het nieuwe nummer ‘A Necessity’. Tijdens het zinderende optreden volgt nog een aantal nieuwe songs, dat een prima aanvulling is op de discografie, die een ep en wat singles bevat. Het succes is dan ook grotendeels te danken aan de uitstekende livereputatie van de band, die in Vera nog maar eens bevestigd wordt. Zanger Lukas Jansen beweegt onophoudelijk als een slangenmens over het podium. Ondertussen trekt hij zijn niet geringe vocale registers – tussen ingehouden beschouwend en uitbundig schreeuwend – open.
Jansen is niet de enige die het publiek langzaam maar uiterst zeker meetrekt in een meeslepend maar bovenal onontkoombaar muzikaal tafereel. Bassiste Julia Vroegh en drummer Jim Luijten leggen een repetitieve en dreinende basis neer, zodat beide gitaristen Nadya van Osnabrugge en Micha Zaat rauw en inventief laveren tussen garagerock en postpunk. Die onderhuidse spanning en energie kan niet anders dan tot een ontlading komen bij het publiek. Een menigte die het steeds meer op een bewegen zet, zoals in een zorgvuldig opgebouwd ‘Minus Twenty’. Een moshpit is dan ook onvermijdelijk en alles komt samen in prijsnummer ‘Karen Is a Punk’, waarin Jansen al zingend in de springende massa verdwijnt. Voormalig Veraprogrammeur Peter Weening is inmiddels met pensioen, maar hij beweegt vooraan bij het podium mee, om te zien dat het heel goed is.
Wie nog niet naar huis wil, kan in de Kelderbar doorgaan met de hardcorepunk van M.U.G. [foto hierboven], dat in het kielzog van Tramhaus meekomt uit Rotterdam. En velen hebben nog niet genoeg, want het is ramvol in de gewelven van Vera. Toch is er ruimte voor een vanaf de eerste, elementaire tonen nietsontziende moshpit en bierdouche. Met rauwe brulboeizang, vuige gitaarlijnen op topsnelheid en hamerdrums is hier volledige aanleiding toe. Na een halfuurtje is M.U.G. al door de verschroeiende nummers heen. Maar dan speel je toch gewoon een cover van The Spits? Zodat de moshpit nog één keer tussen de band eindigt. Wat rest is de brokstukken bij elkaar vegen.
Foto MUG van Vera-huisfotograaf Simone vd Heijden, overige foto’s André Rozendaal