Long Beach, Californië is de thuisplaats van Wargirl. De zes bandleden kenden elkaar al uit de lokale muziekscene en speelden her en der al wel eens samen, maar uiteindelijk was het gitarist Matt Wignall (tevens producer van onder andere Cold War Kids) die besloot dat ze samen een band moesten oprichten. Op hun eerste Europese tour doen ze vanavond Paradiso aan.
De bovenzaal is – mede dankzij een middelbareschoolklas op een cultureel dagje uit in Amsterdam – tamelijk goed gevuld, zeker gezien de nog kleine naamsbekendheid van Wargirl en het vroege tijdstip van het concert. Om half acht stappen de drie vrouwen en drie mannen het schaars verlichte podium op.
Openingsnummer is ‘Start a Fire’, de eerste single uit 2017. Een langzaam en zwoel begin mondt uit in een opzwepende muzikale uitbarsting. Het refrein “We can, we can start a fire” klinkt bijna als een belofte voor de rest van het optreden.
De nummers die volgen zijn vrijwel allemaal afkomstig van de in 2018 verschenen ep Arbolita. Ook enkele nummers van het nog te verschijnen debuutalbum komen voorbij. De muziek van Wargirl is een smeltkroes van allerlei verschillende stijlen: funk, reggae, (garage)rock, afrobeat en een vleugje disco en psychedelica. Dan weer klinkt de band ritmisch en groovy in bijvoorbeeld ‘People’ en ‘Mess Around’, dan weer loom swingend zoals in ‘Uptown Girls (Song for Domino)’. In de meest recente single ‘Poison’ spelen synthesizerklanken een grote rol.
Naast de muzikale kwaliteit is ook de podiumpresentatie dik in orde. De vrouwelijke bandleden treden het meest op de voorgrond: zangeres Samantha Parks met haar lange dreadlocks en grote oorbellen, de coole, roodharige bassiste en de enthousiaste, ontwapenende toetseniste. Parks heeft nu eens een zwoele en afstandelijke uitstraling, om dan weer woest over het podium te dansen en te springen. Om de zoveel tijd breekt een brede glimlach op haar gezicht door, en ook bij de rest van de band spat het spelplezier er duidelijk vanaf. Wargirl weet het publiek hierin mee te nemen, en in de zaal zijn dan ook de nodige dansbewegingen op te merken.
Parks is bovendien een uitstekende zangeres, met een stem die zowel sexy als krachtig soulvol kan klinken. In het slotnummer ‘Sass Girl’ blijkt ze zelfs over rapkwaliteiten te beschikken. De roep om een toegift komt wat aarzelend op gang, maar gelukkig betreedt de band het podium opnieuw voor nog één nummer: het meeslepende en hypnotiserende ‘Psyche Jam’. Parks lijkt wel in trance te raken en in haar extatische dans blijkt ze na afloop zelfs een ring van haar vinger te zijn verloren!
Wargirl is een sympathieke band met liefde én talent voor muziek, die een zeer onderhoudend optreden weet neer te zetten. Je kunt je goed voorstellen dat ze op het grasveld van een zomerfestival ook zeer genietbaar zullen zijn.