Ensoulment is de titel van de nieuwe langspeler van Matt Johnson aka The The. De twaalf liedjes zullen bij een optreden in Paradiso zo’n vijfenveertig minuten in beslag nemen. Johnson noemt dit deel van het concert “the listening set”. Na een korte pauze, zo belooft hij, zal de band terugkomen om veertien songs te spelen uit het achterliggende oeuvre van The The. Dit tweede deel heeft de titel “the dancing set” gekregen. Het publiek mag zich opmaken voor een avond The The met maar liefst zesentwintig nummers.
Paradiso is stijf uitverkocht. De bezoekers babbelen en drinken wat. Op het podium wandelt een buikende roadie tot vervelens toe naar de gitaren. Na vier of vijf keer controleren neemt een collega het over. Een van de microfoons bij de standaard van Johnson hapert. Daar wordt een keer of tien op exact dezelfde manier aandacht aan gegeven. Na vijftien minuten is het in orde, althans, dan stoppen de roadies. Tijdens het concert zal Johnson de microfoon tweemaal gebruiken. De op dat moment gezongen zinnen zijn in de zaal onhoorbaar.
Ruim vijfenveertig minuten Ensoulment laten onbarmhartig de kracht en de zwakte van het album horen. Ensoulment is een langspeler met Engelse rockmuziek met hier en daar een fikse hoeveelheid new wave. Daarnaast componeert Johnson af en toe persoonlijke, gevoelige ballades. ‘Some Days I Drink My Coffee by the Grave of William Blake’ is zo’n mooi nummer. ‘Where Do We Go When We Die?’ is een prachtige ode aan overleden familieleden. Vooral deze songs maken Ensoulment de moeite waard.
Op andere momenten vragen liedjes weinig aandacht. Johnson schrijft voorspelbare muziek en speelt eigenlijk al jarenlang dezelfde liedjes. In 2000 verscheen de langspeler Naked Self. Daarna componeerde Matt Johnson vooral filmmuziek. Naked Self liet nieuwe muziek horen maar verbaasde geen moment. Kort samengevat: The The had een nieuwe langspeler, speelde goed uitgevoerde Engelse pop maar deed dit zonder een enkele verrassing. Het was muziek die al jaren bekend was, af en toe een beetje ontspoort maar nergens verder komt dan een lichte aanraking met de vangrail. Precies hetzelfde gaat op voor Ensoulment.
“Thank you. See you in fifteen minutes.”
Na een kwartier pauze komt de band terug op het podium. Het publiek heeft nog geen genoeg van The The en kijkt verlekkerd uit naar de beloofde hits. Veertien nummers staan er op de speellijst. Na vijf nummers is er opnieuw de wens om verrast te worden. ‘Infected’ is gespeeld, ‘Armageddon Days Are Here (Again)’ volgt en krijgt een ovationeel applaus. De werkelijkheid is dat de hits redelijk geïnspireerd gespeeld worden, maar nergens gaat het dak eraf.
Het publiek moet tot het negende nummer van “the dancing set” wachten om een echte grote hit te horen. ‘This Is the Day’ krijgt een bevlogen uitvoering en zet de zaal in beweging. Daarna is het vier nummers wachten op ‘Uncertain Smile’. De hit uit 1982 is het onbetwiste hoogtepunt van de avond. Ruim zeven minuten wordt er gedreven gemusiceerd en pakt de groep het publiek bij de nek. ‘GIANT’ is een vreemde afsluiter. Natuurlijk, de band en het publiek kunnen samen het concert naar een einde zingen, maar ook deze samenzang klinkt zouteloos en zonder overtuiging.
Zesentwintig liedjes van The The blijkt dus wat veel. Voorlopig blijft Ensoulment in de hoes.
Openingsbeeld van de website van The The, foto rechts van het optreden door Jaks Schuit