Foto’s: Peter
Buiten Paradiso ontstaat rond 19.00 uur een lange rij. Vijftigers en zestigers komen voor een concert van The Sadies, de Amerikaanse band die al jaren hetzelfde hondstrouwe publiek trekt. Twintigers en dertigers schuifelen in diezelfde rij naar binnen om een optreden van Waxahatchee bij te wonen. Na de kaartcontrole lost de rij op richting de grote zaal en de veel kleinere bovenzaal, waar The Sadies er voor fans en bekenden een lange setlist doorheen zullen jagen.
The Sadies werden opgericht in 1994. Naast de gebroeders Dallas en Travis Good bestaat de band vanaf het eerste moment uit bassist Sean Dean en drummer Mike Belitsky. De groep speelt een mix van country, bluegrass, surfrock, blues en garage- en psychedelische rock. De nummers zijn kort en afgebeten. Nergens zoekt de groep naar virtuositeit. Niet alleen op het podium maar ook in de zaal moet het transpiratievocht rijkelijk vloeien.
Tot 2022 was er een kwartet muzikanten. Belangrijkste componist, muzikant en broer Dallas Good overleed dat jaar aan corona. De groep had net de opnames van album Rick White & The Sadies afgerond. Alle activiteiten werden stilgelegd.
Precies op tijd wandelen de drie leden van The Sadies het podium op. Travis Good zet zijn blikje bier op een versterker en ramt de eerste akkoorden de zaal in. Direct na ‘Stop and Start’ schopt hij vriendelijk tegen de pedalen op de grond. Hij knielt en rommelt wat met versterkers en stekkers. Na minder dan dertig seconden is hij tevreden en zet ‘More Alone’ in. Travis Good heft na zes liedjes een dood biertje. “Good evening. We’re The Sadies. The next song, all the songs we play, are dedicated to my brother Dallas.” Hij zuigt nog een of twee slokken uit het blikje en zet ‘Better Yet’ in. Het is warm in de zaal en mogelijk is dat de reden dat er weinig wordt bewogen door het publiek. Een gang naar de bar doet de wandelaar transpireren. Er is na elk nummer applaus, maar alleen op het podium gutst het zweet.
The Sadies hebben met verschillende artiesten langspelers gemaakt. Andre Williams hielp bij Red Dirt in 1999 en in 2012 met Night and Day. Een tweede voorbeeld is Gord Downie van The Tragically Hip die bij And the Conquering Sun (2014) teksten schreef en de productie voor zijn rekening nam. Rick White and The Sadies verscheen eerder dit jaar, inderdaad het album met Rick White, een Canadese singer-songwriter.
Het zijn kleine gebeurtenissen die de vaart uit het concert halen. Het blikje bier is leeg, er breekt een snaar en een bezoeker roept de titel van een nummer dat niet op de setlist staat. Voor ‘Anna Leigh’ gespt Good een akoestische gitaar om. En dan is er nog net tijd voor ‘Another Year’. Wat mokkend verlaat Travis Good het podium. Zijn rug is bezweet. Het is onduidelijk waar hij ontevreden over is. In de kleedkamer wacht ongetwijfeld een volgend blikje. Het is hem van harte gegund. The Sadies zullen in de toekomst weer naar de podia in Nederland komen. Met de aanwezige bekenden en fans zullen ze het glas heffen op Dallas Good.
