Het voor de eerste keer georganiseerde metalfestival Hellmond Open Air gaat terug naar de jaren negentig met de slogan “Party like it’s 1993.” Wie toen de metalfeestjes vierden, doen dat vandaag weer, aangevuld met metalliefhebbers uit andere leeftijdsklassen. Hoewel het weer een groot deel van de dag dreigend is, blijft het de hele dag droog en is het goed toeven op het terrein naast de Cacaofabriek in Helmond. Een lekker kleinschalig festival met één podium, overzichtelijk geplaatst en zonder kans op fomo. De presentator doet het goed geprogrammeerde festival bij aanvang tekort door een platte Brabantse oneliner over muziek luisteren, een biertje drinken, catering en het sanitair. Eigenlijk is het festival juist een aanwinst op de kalender en verdient het, ondanks wat opstartprobleempjes, zeker een tweede editie.
De eerste band is de lokale coverband Fatburger [openingsfoto]. Ze openen het festival smaakvol met de zware dreunen van Black Sabbaths ‘War Pigs’. Geen jaren negentig natuurlijk, maar wel lekker om erin te komen. Verder komen ook ‘Let There Be Rock’ van AC/DC en ‘Ace of Spades’ van Motörhead voorbij en warempel ook nog ‘Psycho Killer’ van Talking Heads. Deze herkenbare nummers vormen een goede opwarmer voor de échte Nederlandse hardrockhelden van de jaren tachtig en negentig: Vengeance.
Onder leiding van zanger en oprichter Léon Goewie is Vengeance bezig met zijn 40th Anniversary Tour. Vengeance is onder andere bekend van de tune van VARA’s vuurwerk (‘Rock ‘n’ Roll Shower’), hét metalradioprogramma op Radio3 uit die tijd met Henk Westbroek. Goewie is goed bij stem en de band staat geïnspireerd en met plezier te spelen. Hij memoreert tussen de nummers door dat hij vier jaar geleden eigenlijk geen leven meer had, maar sinds hij bevrijd is van de zucht naar drank en drugs, ontzettend blij is om weer op het podium te kunnen staan met zijn band. Dit reflectieve intermezzo wordt gevolgd door ‘Take It to the Limit’ en een indrukwekkende uitvoering van ‘May Heaven Strike Me Down’ als ode aan de veel te vroeg overleden Vengeancegitarist Jan Somers (46). Al met al een lekkere portie onvervalste eighties- en nineties-hardrock in de lijn van Whitesnake, Ufo en Saxon.
De volgende in de lijst is Pro-Pain: een hardcore-heavymetalband uit New York, met nog steeds de originele zanger/oprichter Gary Meskil in de gelederen. De band speelt energiek met veel tempowisselingen en nog steeds vol “anger and energy“. In de loop van de set verschijnen er steeds meer grijze haren, kale hoofden en baarden in de pit voor het podium. Met veel energie wordt vriendelijk op elkaar ingebeukt terwijl de band er flink op los rockt. De sfeer is goed en er wordt gelachen in de pit. Pro-Pain eindigt zijn set met ‘The Shape of Things to Come” en een welgemeend “Godverdomme motherfucker” van Gary Meskil. Lekker!
In de namiddag is het tijd voor een ode aan een van de grootste zangers uit de rockhistorie: Ronnie James Dio. Zanger van achtereenvolgens ELF, Rainbow, Black Sabbath en Dio en bij het grote publiek ook bekend als de stem van het Top2000-nummer ‘Love Is All’. In Dio: The Memorial Concert brengt een sterrencast van de Nederlandse hardrock- en metalscene met de vocalisten John Jaycee Cuijpers en Lisette van den Berg (beiden Ayreon) een mooi eerbetoon aan de kleine man met de grote stem.
De opening is classic Rainbow met ‘Kill the King’. De band speelt geweldig met twee gitaristen, keyboard, bas en drum. Bij dit eerste nummer valt op hoe dominant Ritchie Blackmore in Rainbow was met zijn gitaar. Heel veel lege ruimtes in zijn spel, freewheelend accenten plaatsend en tegelijkertijd een doorlopende riff suggererend. Met twee gitaristen klinkt het nummer vetter, maar ook voller en minder spannend. Vervolgens horen we klassiekers van na Rainbow: ‘The Last in Line’, ‘Heaven and Hell’ en ‘Don’t Talk to Strangers’. Bij het laatste nummer blijkt hoe groot het bereik van Dio was als John en Lisette hun kwaliteiten moeten combineren om Dio’s partijen in zijn geheel te zingen. Ze sluiten hun set af met een fantastische uitvoering van de Rainbowklassieker ‘Stargazer’. Een hoogtepunt op de dag qua muzikaliteit.
Dog Eat Dog is a different cookie, zogezegd. Dit is een echte jarennegentigpartyband. De combinatie van metal, funk en rap in de lijn van de Beastie Boys, Living Colour en Rage against the Machine werkt heel aanstekelijk deze middag op Hellmond Open Air. Met de uit Zürich ingevlogen gitarist Roger Haemerlin en de Tjechische gastsaxofonist maakt deze band er op alle manieren een feestje van. Zeker ook omdat zanger John Connor en geluidsman André vandaag jarig zijn. Met ‘Who’s the King’, ‘In the Dog House’ en ‘Queen’ krijgen we de belangrijkste nummers van het album All Boro Kings (het thema van de tour) te horen. ‘Rocky’ was het eerste nummer dat de band samen schreef en wordt opgedragen aan bassist en medeoprichter Dave Neabore en de overleden gitarist Sean Kilkenny. Ze sluiten af met ‘No Fronts’ en daarmee is Helmond helemaal opgewarmd voor het avondprogramma.
De Duitse band Destruction trapt het avondprogramma af met onvervalste oldschool trashmetal. In een bloedstollend hoog tempo en veel tempowisselingen vuren ze hun teksten af op het publiek. Daaronder is het vooral heavy riffing met meestal een supersonische gitaarsolo in het middenstuk. Hun “first riff ever written” wordt gememoreerd met het nummer ‘Mad Butcher’. Bij’ Life without Sense’ begint de ‘pit party‘ serieuze vormen aan te nemen. Richting het eind van het optreden gaat het tempo (zo mogelijk) nog een versnelling hoger. Ze vervolgen met de nieuwe single ‘No Kings No Masters’, die ze aankondigen met “Fuck all governments.” Waarmee opvalt dat de jaren negentig ook een tijd waren van politieke statements.
Terwijl de EHBO van bovenaf toekijkt, gaat de menigte voor het podium nu volledig uit haar dak met een circlepit en crowdsurfen. Bij ‘Diabolical’ en ‘Trash Till Death’ zijn de eerste gewonden in de pit een feit. Destruction sluit af met een laatste ‘ballad’: ‘Bestial Invasion’, het publiek even verdoofd achterlatend.
Living Colour, toch een van de acts om naar uit te kijken, heeft geen gelukkige avond in Helmond. In het eerste of tweede nummer, als ze net lekker op gang komen, valt plotseling de stroom uit en is met name gitarist Vernon Reid een tijdje uit de lucht. Terwijl geluidsmensen het podium op en af rennen met verlengsnoeren, probeert zanger Corey Glover de stemming vast te houden. Will Calhoun, de drummer die verder alle nummers aftrapt, houdt zich wat op de vlakte. Evenals bassist Doug Wimbish. Wanneer na een dikke tien minuten de fout gevonden is, kunnen de versterkers weer aan en kan Vernon Reid volledig los met gitaareffecten. Hij tovert de meeest exotische klanken uit zijn gitaar terwijl de snelle én muzikale solo’s volledig op een lichaamsgeheugen van tientallen jaren gespeeld worden.
Sowieso is dit een band waarbij alle vier de leden continu buiten de lijntjes kleuren. Geen van de bandleden doet iets op een standaard manier. Ook het plotseling spelen van ‘Kick out the Jams’ van MC5 is een verrassing. Net als hun versie van ‘Should I Stay or Should I Go’ van The Clash en hun eigen nummer ‘Type’ (“We are the children of concrete and steel…“) dat gaandeweg een reggaenummer wordt. Ze sluiten af met nieuw gearrangeerde versies van ‘Time’s Up’ en ‘Cult of Personality’, waarmee ze bewijzen na meer dan dertig jaar nog steeds muzikaal relevant te zijn.
Life of Agony sluit bij het langzaam vallen van de avond, deze eerste editie van Hellmond Open Air af. De enigmatische vocaliste Mina Caputo komt op met zonnebril en hoody en gaat er samen met de band meteen vol tegenaan. Ze staat bij het eerste nummer al bijna tussen het publiek. Vanaf de eerste minuut gaan de glazen in de lucht en gaat het feest los. De band speelt strak en muzikaal en er wordt driftig gecrowdsurft. Dit is een grote band en een echte headliner. Ook het optreden waar veel bezoekers, gezien het enthousiasme, de hele dag naartoe geleefd hebben. Voor veel mensen is dit waarschijnlijk de muziek waarmee ze opgroeiden en die muziek blijft je hele leven in je zitten. Al met al is Life of Agony een heel waardige afsluiter van dit sympathieke ninetiesfestival, dat zeker voor herhaling vatbaar is.
Was een mooi en kleinschalig festival,alles goed en netjes geregeld,op naar de volgende keer zou ik zeggen,wel Vengeance ook deze keer uitnodigen en Joop Wolters,gitarist uit Weert,met covers van Rush en Toto,uit de kunst.