Pitfest: de zaterdag – Oude Meerdijk, Emmen (06-07-2024) IJzersterk programma tussen verhoogde taluds en vertrapte zandbakken.

Net als vorig jaar is het begin juli weer tijd om in de wereld van metal en hardcorepunk te duiken bij Pitfest. Vlakbij het stadion van FC Emmen verrijzen de Ellert Stage en Brammert Stage, met namen verwijzend naar de Drentse folklore. Bij de ingang wordt men nog eens aan het Drentse grondgebied herinnerd met “welkom in Drenthe, potverdikke”. De organisatie heeft voor de bezoekers, die zelfs uit het buitenland hierheen reizen, inderdaad een warm Drents welkom geregeld. Afwisselend tussen de twee podia is non-stop muziek te horen. Dat er in Emmen een metal- en hardcorefestival kan verrijzen, gaat niet onopgemerkt voorbij: verschillende voorbijgangers bekijken het openluchtpodium, gewoon vanaf het verhoogde talud dat ernaast ligt.

Zo ook wanneer voor een drukbezochte Ellert Stage Gruesome [foto rechts] zijn grimmige deathmetal presenteert. De band werd opgericht als eerbetoon aan Death, een van de belangrijkste bands die het genre ooit heeft gekend. Geheel in de lijn van hun idolen spelen ze een ingewikkelde vorm van metalmuziek, met veel tempowisselingen, onregelmatige maatsoorten en gestoorde solo’s. Dit optreden is geen inkomertje. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten, levert de band echter niet in op pakkendheid van de muziek. Het gezelschap blijft maar nieuwe melodieën uit de instrumenten knijpen en doet dit op een onwrikbare manier.

Drop dead

Sander Broersma van de Drentse punkrockband Skroetbalg kondigt zijn medemuzikanten van Dropdead [foto links] aan. De band vuurt in een extreem tempo punknummers op het publiek af, en die duren zelden langer dan twee minuten. Als het aan zanger Bob Otis ligt, zijn we als mensheid bijna verdoemd. Met zijn viscerale schreeuwzang spreekt hij zich uit over thema’s als het eeuwigdurende machtsmisbruik door de gevestigde orde, het vernietigen van het milieu en dierenleed. Dit protest en de drummer is helaas het enige wat hoorbaar is; de gitarist en bassist zijn helemaal weggemixt in de geluidsafstelling. Desondanks weten de eindeloos raggende bandleden en zichtbaar woedende zanger het publiek van een vermakelijk optreden te voorzien.

Na een rondkijkje op het terrein is er een grote ruimte, ingericht met kraampjes merch, eten en nog meer merch. Bands hebben ook hun eigen kraam. Geheel in lijn met de no-nonsensesfeer van het festival, staan ze klaar om hun nieuwste single of shirt aan te bevelen. Als je was vergeten een bandshirt aan te doen, kun je hier de hele middag een nieuw exemplaar zoeken. Liefhebbers van oldschool metalkleding kunnen hun bandlogopatches en studded (met metalen stekels) riemen afhalen bij de desbetreffende verkoper, en er een gratis droge opmerking bijkrijgen. Geen massaverkoop of veel te dure aandenkens aan het festival.

Diezelfde oldschool metalliefhebbers moeten daarna aansluiten bij het Japanse Sabbat. Denk aan een halfnaakte zanger, eindeloze gitaarsolo’s en onverschrokken metalposes. De band lijkt wel de Japanse reïncarnatie van de klassieke blackmetalband Venom. Waar bij Venom de speeltechniek op de achtergrond bleef, laat Sabbat zich hier juist van zijn beste kant zien. Gitarist Ishidamien houdt met melodische riffs de snelheid erin, en neemt ook de solo’s voor zijn rekening. In combinatie met de brede capaciteiten van zanger Gezol wordt de legendarische status van de band nog eens bevestigd.

Na de afterdinnerdip rond 19 uur ’s avonds komt het krachtige optreden van de Heideroosjes als een goed getimede oppepper. Het aantal akkoorden dat het Limburgse viertal gebruikt, is op één hand te tellen. Op deze manier blijven alleen de rauwe energie en no-nonsensegedachte die de band kenmerken over. Er wordt muzikaal nauwelijks buiten de lijntjes gekleurd, maar het papier tussen de lijntjes wordt weggekrast. In het publiek staat een aardige Heideroosjesfanbase, met als gevolg luid meezingen. De Heideroosjes weten het publiek treffend mee te krijgen in hun door adrenaline aangedreven optreden.

Hatebreed

De mannen van Hatebreed [foto rechts] maken metalcore, het Amerikaanse exportproduct dat elementen van punk en metal combineert. Snelle stukjes worden hierin doorgaans afgewisseld met heavy breakdowns, waarin een groove wordt geaccentueerd. Live speelt Hatebreed op een interessante manier met melodie en snelheid. Er is in het optreden voor ieder wat wils. Dit slaat duidelijk aan bij het publiek: er ontstaat vrijwel meteen een bottenbrekende moshpit, en al snel wordt er gecrowdsurft. Na bijna een uur spelen is het nette grasveld veranderd in een vertrapte zandbak. Voordat het gras teruggegroeid is, rest daar een aandenken aan een van de beste optredens van de avond.

Ondanks dat de gemeenschappelijke passie voor keiharde muziek centraal staat, wordt de EK-wedstrijd Nederland-Turkije niet vergeten. Deze is live te volgen op een groot scherm dat er speciaal voor is neergezet. De sfeer is relaxed, met af en toe een flauwe opmerking of expres voor het scherm langslopen. Tijdens de tweede helft van de wedstrijd is er Wolfbrigade om strijdliederen voor het Nederlands elftal te verzorgen.

Wolfbrigade is ongetwijfeld de best passende bandnaam van de avond. Het vijftal, in zwarte kleding en blinkend metaal gestoken, speelt als een hechte roedel een superstrakke set trashmetal. Het gaat hier niet om het tevreden willen houden van het publiek, of om valse pretenties. Op een festival waar alle soorten metal en punk wel voorbijkomen, maakt de band indruk met een tot de essentie gereduceerd eigen geluid. Het grommende, ijzige geluid van de band blijkt de perfecte sfeermuziek voor de invallende nacht, het tijdstip wanneer wolven wakker worden…

Amenra

Het is donker geworden wanneer Amenra [foto links] het openluchtpodium betreedt. In tegenstelling tot andere bands begint het niet gelijk met een explosie. Met zorgvuldig gekozen gitaaraccenten en daarna hardere passages weet Amenra een sfeer op te bouwen die niet is te vergelijken met de andere bands op het festival. De zwart-witte achtergrondprojecties en creatief lichtgebruik versterken nog meer het gevoel van naderend onheil. Zanger Colin H. Van Eeckhout neemt het publiek als ongrijpbare veerman mee over de rivier naar de poorten van de hel. De gevoelens die hij in zijn teksten beschrijft, worden niet slechts bezongen: ze komen uit zijn ziel. De aanwezigen in het publiek bijten pratende anderen een “ssst” toe, om niks te missen van de overweldigende ervaring.

Neuk

Als uitsmijter van de Brammert Stage is er Neuk! [foto rechts] Zangers Het Beest en De Maniak vervloeken met hiphop-rap de hinder van het dagelijks leven. Zoals het goede rappers betaamt, zijn de teksten creatief maar goed meezingbaar. Het is duidelijk dat veel mensen bekend zijn met de band, wanneer de tegendraadse teksten luidkeels door de tent klinken. In combinatie met de hardcorepunk, gespeeld door de rest van de band, staat er een zeer solide cross-overoptreden.

Het optreden van Neuk! is voor velen hét moment om het laatste beetje energie eruit te gooien, na een zaterdag gevuld met allerlei soorten oorverdovende muziek. Met een verrassend goede programmering bewijst het festival wederom waarom het het waard is om drie dagen op de Pitfestcamping te staan, of je voeten in de waagschaal te stellen in de moshpit.

Foto’s Gruesome en Amenra: Olaf Rozendaal. Overige foto’s: David Twickler

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *