In Engeland en Ierland is het postpunkvuurtje sinds een paar jaar weer aangewakkerd. Bands als Joy Division en The Cure blijven daarbij belangrijke muzikale invloeden, maar hedendaagse bands als Fontaines D.C., Shame, Idles en Black Midi voegen daarnaast iets brutaals toe aan hun geluid, met als belangrijkste ankerpunt uit het verleden The Fall. De postpunk van tegenwoordig is minder naar binnen gekeerd, maar meer naar buiten gericht. Met als gevolg geen navelstarende bands op een podium maar spektakel en een tomeloze energie. The Murder Capital uit Dublin is zo’n band.
Junior Brother
Eveneens uit Ierland komt voorprogramma Junior Brother (foto hieronder), oftewel Ronan Kealy. Gewapend met akoestische gitaar, tamboerijn en vocalen maakt hij, hoe kan het ook anders met een Ier, folkliedjes. En dat doet hij niet onverdienstelijk. Met gesloten ogen legt hij veel emotie in zijn ijle vocalen en zijn tokkelende gitaartechniek verhoogt de spanning van zijn bij momenten gejaagd klinkende nummers. Wanneer hij zingt, gitaar speelt en met zijn voet tegelijkertijd het ritme op de tamboerijn aangeeft, is Junior Brother op zijn best. Jammer dat een groot deel van het publiek liever kletst dan aandachtig luistert.
The Murder Capital
Vorig jaar verscheen debuutplaat When I Have Fears, een uitstekend maar ook enigszins wisselvallig album van het vijftal uit Dublin. Gemene deler is de barokke sfeer die de nummers ademt. Tel daar de geduchte livereputatie van de band bij op en je hebt een al weken stijf uitverkocht Vera. Voordat zanger James McGovern het podium betreedt, speelt de rest van de band het intro van ‘Green & Blue’ alvast. Dat het de band menens is, is te zien aan de stemmige kleding. Bassist Gabriel Paschal Blake springt daarbij met zijn zandkleurige regenjas het meest in het oog.
McGovern draagt tevens een fraai retrokostuum en kijkt bij opkomst dreigend de zaal in. Eenmaal gekluisterd aan zijn microfoon eist hij tijdens de eerste vijf nummers de hoofdrol op. The Murder Capital (bovenste en foto hieronder) kiest ervoor om de meer langzame nummers van When I Have Fears het eerst te spelen en dat blijkt een uitstekende keuze. Want hoewel de slowtemposongs het op plaat afleggen tegen de uptempsongs, creëert deze volgorde op het podium meer diepgang, met als gevolg een crescendo van donker klinkende tonen dat per nummer meer indruk maakt.
Zo komen de eikenhouten vocalen van McGovern nog zwaarder uit de verf in ‘Slowdance I’, eindigt ‘Slowdance II’ met een onontkoombaar postrockgeluid op gitaar, en groeit het ingetogen en onderhuidse ‘On Twisted Ground’ uit tot emotioneel beladen hoogtepunt van het optreden. Wanneer met het prettig chaotische ‘More Is Less’ de snellere nummers aanbreken, bevestigt McGovern meteen de livereputatie van The Muder Capital door het publiek in te gaan en hoogstpersoonlijk de moshpit aan te zwengelen.
De drie gitaristen stuiteren vervolgens als sprinkhanen over het podium, maar kunnen niet verhullen dat de rest van de set het qua muzikale intensiteit nét aflegt tegen het begin. Toch blijft er voldoende te beleven, al was het alleen maar vanwege de gewaagde sprong van McGovern in het publiek tijdens de energieke afsluiter ‘Feeling Fades’. Crowdsurfend komt hij weer terug op het podium, om met een kort “Bye!” afscheid te nemen. Geen toegift, het is genoeg zo.
Foto’s door Vera huisfotografe Simone van der Heijden.