Met zijn wilde lange haardos, baard, hoed en tatoeages heeft Timothy Showalter de uitstraling van een ruige rocker. In de praktijk echter maakt de singer-songwriter met zijn project Strand of Oaks, naast wel degelijk stevige rocksongs, ook gevoeliger muziek waarin hij zich van zijn kwetsbare kant toont. De mengeling van (indie)rock, folk en americana kenmerkt zijn platen, waarvan in 2009 de eerste verscheen en HEAL in 2014 de doorbraak betekende. In 2019 kwam zijn meest recente, zesde album Eraserland uit. Vanavond laat hij van zich horen in een uitverkocht Bitterzoet.
Squirrel Flower
Squirrel Flower, alias de 23-jarige Ella O’Connor Williams, opent het programma. Haar debuutalbum I Was Born Swimming is nog maar net verschenen. Zichzelf begeleidend op akoestische gitaar, en in sommige nummers ondersteund door de gitarist op pedal steel, brengt zij dromerige muziek die het midden houdt tussen folk en alt.country. Hoewel de nummers niet allemaal even onderscheidend zijn, heeft ze een mooie, warme, diepe stem die de aandacht weet vast te houden.
Helaas geldt dat laatste niet voor iedereen in het publiek, want naarmate haar optreden vordert en de zaal zich verder vult, wordt er steeds meer en harder doorheen gepraat. Zelfs de prachtige vertolking van Tom Waits’ ‘Hold On’ lijkt alleen op de voorste rijen indruk te maken. O’Connor Williams vraagt vriendelijk of het gespreksvolume, misschien, dan toch voor de helft omlaag zou kunnen, maar het helpt niet. Op het laatst valt de verstilde muziek bijna helemaal weg in het geroezemoes. O’Connor Williams kijkt niet blij als ze het podium verlaat. Dit heeft zij niet verdiend.
Strand of Oaks
Een kwartier later, stipt op de aangekondigde tijd, betreden Timothy Showalter en zijn driekoppige band (die, zoals later in het voorstelrondje zal blijken, geheel uit Nederlandse muzikanten bestaat) het podium. Strand of Oaks trapt af met ‘Radio Kids’, een tamelijk standaard rocknummer. Showalter en zijn band zijn energiek en hebben er zin in. Er wordt voluit gemusiceerd in allerlei instrumentale intermezzo’s, bijvoorbeeld een uitgebreide solo van de gitarist in het eropvolgende ‘Same Emotions’.
Na de eerste twee nummers komt Squirrel Flower, die gelukkig weer kan lachen, erbij op het podium. Het grootste deel van de rest van het optreden zal zij de tweede stem verzorgen. Een waardevolle toevoeging. Zo ook in het prachtige, melancholieke ‘Keys’, net als op het album Eraserland ook vanavond live een hoogtepunt dat bijblijft.
De set is een prettige afwisseling van de verschillende stijlen die de muziek van Strand of Oaks kenmerken; van uptempo rock met hier en daar wat grunge-invloeden via laidback nummers met weidse gitaarlandschappen tot rustige en melancholieke, persoonlijke liedjes.
Halverwege het optreden speelt Strand of Oaks twee nummers solo: het nieuwe ‘Cosmic Dust’ en ‘Shut In’ van het album HEAL. Bij dat laatste nummer, dat Showalter vol overgave zingt, blijkt dat het publiek wel degelijk doodstil kan zijn.
Tussendoor neemt hij uitgebreid de tijd om zijn dankbaarheid aan het publiek uit te spreken. Ook verontschuldigt hij zich voor zijn af en toe wat schorre stem, maar dat komt naar eigen zeggen omdat hij elke avond weer alles wil geven. Zo komt het ook wel over: Showalter en zijn band stralen gedrevenheid uit. Tot een van de laatste nummers van het optreden. ‘Weird Ways’ wordt weliswaar relaxed en losjes ten gehore gebracht, de bezieling lijkt een beetje verdwenen.
Wellicht is het vermoeidheid. Showalter verontschuldigt zich opnieuw dat hij niet goed bij stem is en het allemaal niet perfect klinkt. “Volgende keer beter.” Na slotnummer ‘Goshen ’97’ bedankt hij het publiek voor zijn geduld en stelt voor nog één keer het dak eraf te laten gaan. Dat gebeurt ook ,met ‘Rest of It’, een stevig rocknummer met bluesgevoel waarvan het publiek het refrein “I keep messing it up” steeds meeklapt en -zingt.
Het is een vrolijk en positief einde van een degelijk, misschien niet groots en meeslepend, maar wel goed en onderhoudend concert. “You made a tough night into a fucking great night!” roept Showalter ter afsluiting, waarna hij het publiek in loopt en zo’n beetje iedereen die hij tegenkomt een stevige knuffel geeft.