Op 7 en 8 februari kunnen alle vleermuizen weer tevoorschijn komen voor het Grauzonefestival. Liefhebbers uit de hele wereld van coldwave, postpunk en andere donkere stijlen uit de spelonken van de popmuziek, komen samen in het Paard te Den Haag. Make A Fuzz tipt acts om niet te missen.
Een aantal jaren geleden verhuisde het festival van Amsterdam naar Den Haag, met ook een koerswijziging in het programma. Waar in de hoofdstad illustere namen uit het verleden zoals Deutsch Amerikanische Freundschaft, The Fall, A Certain Ratio en The Chameleons Vox de revue passeerden, moeten we het in de Hofstad doen met postpunkacts van vandaag zoals Shame of The Murder Capital. Waardoor Grauzone toch iets van het bijzondere karakter inlevert, want Shame of Shellac kun je ook in andere zalen zien. Hoe dan ook, er valt nog meer dan genoeg te beleven op dit totaalfestival, zoals naast natuurlijk muziek ook kunst, film en een heus symposium. Make A Fuzz concentreert zich uiteraard op de muziek:
De Ambassade
Begin jaren tachtig zijn ritmebox en synthesizer betaalbare instrumenten geworden, met als gevolg dat ook op zolderkamers minimalistische coldwave gemaakt kan worden. Er ontstaat in West-Europa een levendig tapecircuit waarin Nederland een belangrijke rol speelt met acts als Das Ding. Een Amsterdams trio genaamd De Ambassade gaat op het uitstekende Duistre Kamers uit 2019 gewoon door waar synthwave in de jaren tachtig ophield. Afstandelijke tonen op vintage synths, een dreigende bas, gortdroge beats maar vooral de Nederlandstalige koudeoorlogzang van Pascal Pinkert trekt de aandacht. Het is fijn dansen op een vulkaan met De Ambassade, luister maar eens hoe de band Earth en Fire’s Weekend door de synthmangel haalt:
Group A
Sayaka Botanic en Tommi Tokyo zijn twee dames uit Japan die al ongeveer tien jaar muziek maken onder de naam Group A. De basis voor de donkere klanken komt uit een drummachine: elementaire maar per compositie zeer gevarieerde ritmes die Tokyo nog eens extra door een effectenmangel haalt. Daarnaast gebruiken ze vocalen en op het podium zaken als een vlizotrap (!) als extra instrumenten voor geloopte ritmes. In combinatie met industriële, microscopische en wiskundige beeldprojecties versterken de schelle geluiden die voortkomen uit het elementaire vioolspel van Botanic de ijzige sfeer. De beklemmende muziek doet op die manier denken aan de no wave van eind jaren zeventig en de elektronische avant-provocateurs van Throbbing Gristle, Suicide of Cabaret Voltaire. Wie voor avontuur gaat, zowel auditief maar zeker ook visueel, slaat Group A niet over.
Shame
Nederland maakt in januari 2017, tijdens het festival Eurosonic in Groningen, voor het eerst kennis met de Britse jongehondenband Shame. Het optreden, met muzikale wortels in punk en new wave, is een hoogtepunt van het festival. Zanger Charlie Steen hangt aan lichtbakken, giet bier over zich heen en zijn schreeuwzang maakt indruk. Kletterende drums, venijnige gitaarlijnen en bovenal prima nummers completeren het zeer energieke optreden. Inmiddels is Shame een graag geziene gast om ingedutte festivals wakker te schudden. De band neemt je mee terug naar de brutaliteit van de punk van de jaren zeventig, inclusief maatschappijkritische teksten. Echter zonder te veel van het chagrijn en het nihilisme van die tijd. Hoewel het nieuwe er ondertussen wel wat af is, blijft Shame een van de meest interessante livebands van dit moment.
The Murder Capital
Ierland spreekt weer een woordje mee waar het om postpunk gaat. Naast Fontaines D.C. maakt The Murder Capital eveneens indruk tijdens Eurosonic 2019. De band uit Dublin schuwt het grote gebaar niet in zwaar aangezette muziek, die laveert tussen new wave en postrock. Op de vorig jaar verschenen, uitstekende maar ook wat wisselvallige debuutplaat When I Have Fears vangt zanger James McGovern de zeitgeist van het hedendaagse Dublin in even gejaagde als dramatische songs. Live doet de band er nog een niet-gering schepje bovenop, met daarin eveneens een hoofdrol voor McGovern, die zich liever tussen het publiek dan op het podium lijkt te bevinden.
Tamaryn
Alweer een decennium geleden verschijnt de eerste plaat van de Nieuw-Zeelandse, maar tegenwoordig in Los Angeles residerende zangeres Tamaryn. The Waves is een aangenaam stoombad van gruizige en galmende gitaargeluiden, machinale ritmes uit strakgespannen bassnaren en minimalistische drums in de beste Velvet Undergroundtraditie. Op Tender New Signs gaat het geluid naar dromerige prachtmelodieën die zich met de beste shoegaze kunnen meten. Het geluid van Tamaryn schuift op de laatste twee platen meer richting popinvloeden, met synths, beats en samples. Robin Guthrie van het onvolprezen Cocteau Twins maakte een remix van het nummer ‘Terrified’, van de laatste plaat Dreaming The Dark uit 2019. Die laatste titel zegt genoeg over wat je kan verwachten van Tamaryn.
Shortparis
Shortparis is een jong gezelschap uit Rusland dat graag in supermarkten en lege fabriekshallen speelt. Afgaand op de tegendraadse optredens van de band is het voor te stellen dat supermarkten gauw zullen leeglopen. Het vijftal heeft als basis de synthwave uit begin jaren tachtig; de toetsenist heeft een fraaie Moogsynthesizer. Net zo belangrijk is percussie, maar de blikvanger is zanger Nikolay Komiagin, die vol drama en bij momenten als een operazanger zijn teksten declameert. Ondertussen danst hij als een verdwaalde kunstschaatser over het podium, of eindigt hij al tapdansend op de bar. Hoewel de muziek af en toe wat schetsmatig overkomt, staat Shortparis garant voor boeiende en tegelijkertijd curieuze optredens.
Klik op onderstaande link voor complete line up, tickets en de timetable:
