In 2019 tekende het eigenzinnige Friese gitaartrio The Homesick een platencontract bij het vermaarde Amerikaanse label Sub Pop, dat in het verleden onderdak gaf aan bijvoorbeeld Nirvana en The Afghan Whigs. Begin 2020 verscheen op dat label het prachtig speelse, maar vooral ritmisch inventieve The Big Exercise. En toen kwam corona. Weg Amerikaanse tour, weg contract bij Sub Pop. De band besloot een pauze in te lassen en zich te richten op de andere projecten van de leden, waarin tevens elektronica voorbijkomt.
Ook voor The Homesick moest het anders, en dus gooide de band het ook daar over de elektronische boeg. Behalve Erik Woudwijk, die bleef gewoon drummen. Het leidde tot de nieuwe plaat The Homesick. Een caleidoscopisch album dat je alle hoeken van de elektronica laat horen, en vaak ook nog eens dansbaar is. De zang van Elias Elgersma, Jaap van der Velde en de drums maken de spannende cirkel rond. In een zomers warm en aardig gevuld Vera presenteert The Homesick de nieuwe plaat aan het publiek.
Voordat het zover is, staat Idiott Smith [foto links] op de grond voor het podium opgesteld. Zo heeft hij direct contact met het publiek, wat hem er afsluitend van zijn optreden toe verleidt om liggend op de grond tussen het publiek te zingen. Dan heeft hij er al een aantal songs in verschillende talen opzitten, die bol staan van de dramatiek en verlangen. Roy Veenstra, want zo heet hij echt, zingt met een prachtig gebronsde stem als een volleerd crooner en de muziek doet soms denken aan het minimalisme van Tuxedomoon. De drumritmes en dromerige synthtonen komen uit een doosje, zodat alle aandacht naar de bij vlagen gekwelde performance van Smith gaat. Onderhoudend is het zeker, maar met een band erbij zal de zeggingskracht nog meer toenemen.
Het podium van Vera is schaars verlicht als The Homesick [overige foto’s] de eerste nummers speelt voor een publiek dat meteen al in beweging komt. Achter op het podium en aan de zijkanten van de zaal is echter genoeg te zien wanneer livebeelden van het optreden in korrelige beelden worden geprojecteerd door beeldkunstenaar Dylan Hayes. Het geeft een vervreemdend en bij momenten psychedelisch effect, dat uitstekend bij de muziek past. Laverend tussen het uitbundige van Animal Collective en het ijle van Bear in Heaven neemt The Homesick je in een uurtje mee op een uitermate dansbare maar bovenal ongrijpbare trip met bijvoorbeeld fladderende ritmes, darkwave, surfpop (horen we daar The Beach Boys?) of geflirt met techno. En dat zijn zomaar wat termen die de lading van het optreden allerminst volledig dekken.
Om te voorkomen dat op sommige momenten de hang naar improvisatie doorslaat, is daar metronoomdrummer Erik Woudwijk om de boel bij elkaar te houden zodat het, jawel, tevens blijft rocken. Eigenwijs als ze zijn, spelen de drie bandleden slechts drie nummers van de nieuwe plaat. Het past uitstekend in de opzet van The Homesick om het publiek op het verkeerde been te zetten. In muzikaal opzicht slaagt het drietal daarin sowieso uitstekend met een schitterend inventief en ongrijpbaar optreden, waarvoor nog vele zalen voor de bijl zullen gaan.