Terwijl de meesten van de zomer buiten lagen te puffen in het dorre gras, ontging het even dat The Essex Green weer van zich liet horen. The Essex Green? Dat klinkt als een graafschap in Engeland met groene gazonnetjes. Dat zou het ook kunnen zijn, maar in dit geval gaat het om de band die deel uitmaakte van het Elephant 6-collectief. Een label dat een thuis biedt aan bands met een westcoast-jarenzestig-inslag. Denk aan hippies, felle kleuren, veel experimenten. The Essex Green kwam alleen niet van de West Coast, maar uit het oostelijke New York City. De band had een klassieke sound: neo-psychedelische, vrolijke poppy nummers met een kop en een staart, zoals bij The Lefte Banke en Fairport Convention. Na 2006 gingen de drie bandleden hun eigen weg en werd het stil rond de band.
Maar nu is de band terug en pakken ze met Hardly Electronic de draad weer op. En dat gaat moeiteloos, alsof ze nooit uit elkaar zijn geweest. Dat is knap, zeker als je bedenkt dat ze voor de opnamen nooit bij elkaar gekomen zijn maar alles op afstand vanuit huis hebben opgenomen. Opener ‘Sloane Ranger’ zet meteen de toon: drums, gitaar en een orgeltje dat daar rollebollend overheen stuitert. “Let’s get the circus out on the road”; pak je tentje en reis mee door het Amerikaanse landschap waar je van alles tegen zult komen, een reizend minifestival. Dat ademt helemaal de ‘doe maar waar je zin in hebt’-mentaliteit, very sixties indeed. Maar daar is dan wel verdomd goed over nagedacht allemaal, want het album klopt.
En we komen inderdaad van alles tegen. Zo maakt de band in ‘Bye Bye Crow’ een country-uitstapje compleet met rockabilly-gitaartje. In ‘January Says’ laat de band zich van zijn dromerigste kant horen. De wat lijzige stemmen van Jeff Baron en Sasha Bell sussen je een beetje in slaap maar ze klinken helder en vallen mooi samen. En voor je helemaal bent weggedommeld, is daar het zonnig sprankelende ‘Smith & 9th’ en zit je weer helemaal rechtop. Het gras is weer groen en met Hardly Electronic wanen we ons weer even in de warme zomer.