Voor Paradiso ontstaat een vroege rij. Jonge bezoekers die de muziek van Lewsberg omarmen en zestigers die in een ver verleden Kim Deal bij Pixies de basgitaar zagen opnemen, staan naast elkaar. In de hal stokt de inloop voor de tafel met merchandise. Het laatste album van The Breeders dateert van 2018. All Nerve was een positief ontvangen langspeler, maar wacht al jaren op een opvolger. De zusters Kim en Kelley Deal, bassiste Josephine Wiggs en drummer Jim Macpherson hebben het woord “haast” jaren geleden uit het woordenboek gegomd. Ook in Paradiso is er een setlist zonder verrassingen.
Lewsberg stapt het podium op voor een nog mager gevulde zaal. Gemakkelijk gezegd maken de Rotterdammers muziek die laveert tussen Young Marble Giants en The Fall. Op het podium in de hoofdstad laten ze horen tot veel meer in staat te zijn dan het imiteren van iconen uit de vorige eeuw. In het hart van het podium staat de onverstoorbare ritmesectie bassiste Shalita Dietrich en drumster Marrit Meinema. Aan de buitenzijden staan gitarist Michiel Klein en gitarist en violist Arie van Vliet.
Kijken en luisteren naar Lewsberg heeft iets magisch. Bij het begin van elk nummer wordt er gekeken naar het groepslid dat het nummer begint. De rest van de groep valt in. Lewsberg is een wat statische groep, maar voor de oprechte muziekliefhebber is dat geen enkel probleem. Na ruim dertig minuten – een half uur dat voorbijvliegt – zegt Dietrich: “We moeten stoppen, maar Arie wil nog wat zeggen.” Arie wenst iedereen een mooie avond en weg is Lewsberg. De band verdient een herkansing in een zaal waar aandacht niet langs schreeuwend bestelde biertjes wordt gegeven.
Boven het podium verschijnt een banier met de afbeelding van Last Splash, de langspeler van The Breeders [foto’s] uit 1993. De groep opent met ‘Saints’, inderdaad een van de tracks van het getoonde album. Het begin van het concert is stormachtig. “We’ve been here since ages”, meldt Kim Deal na een handvol songs. Ze buigt zich naar de pedalen voor haar en herschikt wat apparatuur. Direct staan er vier technici naast haar, restaureren de boel en verdwijnen van het podium. Deal trekt nog een plug uit een gitaar, zet een nummer in en zingt enigszins ontevreden ‘Safari’ van de gelijknamige ep uit 1992.
Kim Deal werd bekend als bassiste van Pixies. Frontman Black Francis schudde een onafzienbare rij punkrocksongs uit de mouwen. ‘Gigantic’ was een van de bekendste nummers en Kim Deal hielp Francis bij het schrijven van deze hit. Ze formeerde The Breeders in 1989.
Het publiek in Paradiso eet uit de hand van Kim Deal. De frontvrouw baalt echter opzichtig van de haperende apparatuur. Deal stapt wat korzelig rond. De technische problemen blijven. Technici en roadies haasten zich het podium op, stemmen haperende gitaren en zetten microfoons op de juiste hoogte. Bassiste Josephine Wiggs doorbreekt met gortdroge, humoristische opmerkingen de negatieve sfeer, Kelley Deal geniet van Paradiso en het enthousiaste publiek en Jim Macpherson belijdt zijn liefde voor Amsterdam.
Natuurlijk zijn er hoogtepunten. De hits ‘Canonball’ en ‘Last Splash’ worden massaal meegezongen, maar geven niet de extatische apotheose waar men op wacht. Na de toegiften ‘Walking’ en ‘Divine Ham’ verdwijnt de groep zwaaiend met een wat geforceerde glimlach. Op het podium gebaren de technici naar de dj achter in de zaal muziek in te zetten. Na drieëntwintig liedjes zonder een verrassing is het mooi geweest. Beter is te spreken van mooi genoeg.