Foto’s: Peter
In 2018 overwoog voorprogramma Mark Lotterman te stoppen met het maken van muziek. Redenen waren divers en zeker niet alleen financieel. De Rotterdammer lijdt gelukkig aan een gezonde muzikale verslaving. Hij bleef muziek schrijven en uitbrengen. In 2024 was er Stedentrip, een korte langspeler gevuld met alt. indieliedjes met Nederlandse teksten.
In de hal van Paradiso liggen de albums van Sivert Høyem in wat ooit een garderobekast was. Veertien stapels voor zeven albums. Voor- en achterkant zijn te bezichtigen voor de bezoekers. Aan de zijkant bij de deur naar de grote zaal staat een tafeltje met het werk van Lotterman. Het tafeltje kleurt en trekt geïnteresseerden, in de garderobekast is het vooral grijs en stil.
“Sta ik in Paradiso. Ik mag jullie vermaken. Alle legendes die hier hebben gestaan. Freek en Frouwkje,” roept Mark Lotterman [foto hierboven] de zaal in. Hij zet het eerste nummer in en roept: “Ik ben maar het voorprogramma.” Zangeres So-Fi en dichter Hans Verhagen helpen de Rotterdammer door de zeer vermakelijke set. Er is een lied over zijn vader, yogalessen door So-Fi en de cover ‘Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen’. Lotterman sluit in stijl af met de hit van Danny de Munk. “Paradiso bedankt. Veel plezier met Sivert.”
Sivert Høyem [overige foto’s] heeft “my magical band” meegenomen naar Paradiso. Naast Høyem staan er vier muzikanten op het podium. De Noren verkochten recent Het Zonnehuis, een kleine zaal in Amsterdam Noord, uit. Paradiso, een grotere zaal, loopt vol voor de muzikant met de bruine, whiskystem. Høyem en de band openen met ‘Lioness’, het titelnummer van de langspeler uit 2016. Het nummer is een rockanthem en wordt ook zo uitgevoerd. Er is geen plek voor bruin, geen plek voor whisky en geen plek voor melancholie. Het gaspedaal wordt per direct diep ingedrukt. In ‘Black and Gold’ en ‘Long Slow Distance’ dendert de groep door.
Pas bij ‘Blown Away’ is er tijd voor een persoonlijke boodschap. Høyem is blij terug te zijn in Paradiso. Bij ‘Into The Sea’, het zevende nummer, is er een echte connectie tussen de groep en het publiek. De bezoekers klappen op verzoek mee. Een volgend emotioneel moment is er bij ‘Prisoner of the World’. De song wordt gespeeld voor de miljoenen mensen die op de vlucht zijn in oorlogen. Høyem en toetsenist Christer Knutsen spelen de zaal stil. Zelfs aan de bar wordt het oeverloze gepraat even stopgezet.
Na vijftien liedjes loopt de groep van het podium. Høyem heeft het publiek gevraagd om na het laatste nummer te applaudisseren en dan “we will come back. You know the drill.” Na het applaus kondigt hij zijn allereerste compositie aan. ‘Majesty’, het eerste liedje dat Høyem schreef voor de groep Madrugada, krijgt een mooie solouitvoering. Daarna, en dat is een wat ongelukkig moment, wordt de groep voorgesteld. Dan volgen ‘Run Away’ en ‘Don’t Pass Me By’. In dat laatste liedje mag het publiek nog even meezingen. Het is allemaal goed bedoeld, maar vooral bombastisch en ook wat oubollig. De bezoekers kwamen voor die stem, voor heel veel melancholie en hier en daar een snik. In plaats van emotie was er Amerikaanse rock en bleef de noodzakelijke ontroering achterwege.
Sivert Høyem zal op zoek moeten naar de emotie die passend is voor optredens en die past bij zijn releases. Fans willen meer stille momenten en minder bombast. Mark Lotterman mag het voorprogramma verzorgen. Deze Roterdammer is meer dan welkom in Amsterdam.
