Aan creativiteit is meestal geen gebrek in Nederland indieland. Wie onder de oppervlakte kijkt, komt meer dan voldoende bands tegen die tussen bijvoorbeeld noiserock en lofi hun uitstekende ding doen. Een band en een project die zich ophouden binnen beide afbakeningen, staan op het hoofdpodium van Vera: Space Siren en wh^rl. Aan écht goede zangers ontbreekt het nogal eens onder de oppervlakte. Het eikenhouten stemgeluid van de gelouterde Groningse muzikant Jurgen Veenstra vormt hierop een positieve uitzondering, zoals blijkt uit de eind vorig jaar verschenen, titelloze plaat van zijn project wh^rl.
Een halfjaar na verschijnen je plaat presenteren in Vera? In het geval van wh^rl [openingsfoto en foto hierboven] kan het gewoon, want aan wegwerpmuziek wordt niet gedaan op de vijftien composities die de plaat kent. Stijlen als blues, indierock, americana of noise vloeien op een natuurlijke manier in elkaar over. Die caleidoscopische insteek vereist een breed instrumentarium, en dus wordt Veenstra in een redelijk gevuld Vera bijgestaan door een vijftal secondanten. Waarmee meteen de meerwaarde van het boeiende optreden aangestipt wordt.
Zo is daar Wendelmoet, die door uitgekiende samenzang met Veenstra het songmateriaal naar een hoger plan trekt. Dat geldt eveneens voor haar vioolspel, dat bijvoorbeeld bijdraagt aan een indrukwekkend mooie uitvoering van het toch al emotioneel geladen ‘Laughter On Parade’. Anisa tovert wonderlijk krakende geluiden tevoorschijn uit haar desk. De gebroeders Breuer, waarvan eentje het label beheert dat de plaat uitbracht, laten zich niet zo gelden. Toch vormen ze de solide basis voor de gevarieerde nummers, met bijvoorbeeld ingetogen drums. Op die manier gaat de meeste aandacht als vanzelf naar zanger en gitarist Veenstra die, even bevlogen als ingetogen, maar altijd in accentloos Engels een vocale zegetocht aflegt.
Het is alweer tien jaar geleden dat de Rotterdamse noiserockformatie Space Siren [foto hierboven en onder] de tweede plaat If You Scream Like That Your Monkey Won’t Come uitbracht. Enkele maanden na het verschijnen, overleed gitarist en producer Corno Zwetsloot. Vorig jaar verscheen DGDABE, een verzameling opnames uit het archief van de band waarbij de titel staat voor de gitaarstemmingen waarmee Zwetsloot het avontuur opzocht. Op de planken van Vera trekt Space Siren van begin tot eind ongemeen, maar uitermate prettig fel van leer met ritmisch sterke songs.
Aangevuld met leden van die andere formatie die maar wat graag de rafelranden van de gitaarmuziek opzoekt, HOWRAH, klinken de dissonante gitaarweefsels niet als opsmuk maar eerder als afbraak van die stekelige ritmes. Het resultaat is dikwijls unheimisch klinkende tegentonen, die met behulp van het uitstekend afgestelde geluid een geluidstrip bewerkstelligt die je vaker wel dan niet omverblaast. De quasi-ongeïnteresseerde zanglijnen van Gwendolien Douglas doen denken aan die van Esther Sprikkelman van Neerlands shoegazeband uit de jaren negentig, The Nightblooms. De vocalen van Douglas laten je zowel dromen als berusten. Je zou willen dat bands als Space Siren vaker met een dergelijk zaalgeluid hun geluidskunsten vertonen. Het toont de ware potentie, en die is voorwaar niet gering.
