Het concert van Tacocat en support act Twen vanavond zijn onderdeel van het openingsweekend van het nieuwe concertseizoen in Rotown. Hopelijk is het aantal bezoekers geen voorbode van hoe het er de rest van dat seizoen aan toe zal gaan, want er staat bij aanvang slechts een handvol mensen in de zaal. Later op de avond zal echter niet alleen blijken dat er nog best wat mensen bij komen, maar bovendien dat het het plezier in het musiceren van beide bands niet in de weg zal staan.
Twen
Het jonge, uit Nashville afkomstige Twen brengt eind september 2019 zijn debuutalbum uit en laat vanavond dan ook veel nieuw materiaal horen. De stijl varieert van dreampop tot rock met een psychedelisch randje. In het begin is dat nog fris en afwisselend, en maken de grappige dansjes en gekke stemgeluidjes van zangeres Jane Fitzsimmons het tot een vermakelijk optreden. Vanaf halverwege gaat het echter allemaal een beetje te veel hetzelfde klinken en wordt de sound wat rommelig en onevenwichtig, waardoor de aandacht helaas verslapt.
Tacocat
Wanneer Tacocat het podium op komt, is de zaal inmiddels wat beter gevuld. De band uit Seattle heeft een fleurige en campy uitstraling: zangeres Emily Nokes heeft blauw haar en draagt een oranje doorschijnend gewaad, drumster Lelah Maupin is gehuld in een bruidsjurk en bassiste Bree McKenna heeft kleding en een instrument vol glitters. Gitarist Eric Randall blinkt naast deze flamboyante dames uit in gewoonheid.
Niet alleen de podiumpresentatie is vrolijk, de muziek en bandleden zijn dat ook, wat het tot een aanstekelijk geheel maakt. Openingsnummer ‘Bridge to Hawaii’ bevat fijne ‘oeh-oeh-oeh’-koortjes, in ‘The Internet’ zitten catchy riffjes en ‘Grains of Salt’ heeft een swingend ritme. Ge(punk)rockt wordt er ook, in bijvoorbeeld ‘New World’ en ‘Winter in Seattle’. Ondertussen lopen de onderwerpen uiteen van tv-serie The X-Files (‘Dana Katherine Scully’), marihuana (‘Vulcano’) en ongesteldheid (‘Crimson Wave’) tot geploeter in slechtbetaalde weekendbaantjes (‘I Hate the Weekend’).
Zo helder en krachtig als de sound van de band is, zo monter is ook frontvrouw Emily Nokes in haar praatjes tegen het publiek tussen de nummers door. Zoals bijna elke band is Tacocat uiteraard enorm blij om in Nederland te zijn, maar door de oprechtheid en humor waarmee dit gebracht wordt is het meer dan een obligate uitspraak. Nokes grapt dat de drumster daarom een bruidsjurk aanheeft: ze hoopt iemand te vinden om mee te trouwen om in Nederland te kunnen blijven.
Zo overtuigt Tacocat niet alleen muzikaal, maar ook door de vrolijkheid en het plezier moeiteloos over te brengen op het publiek.
Foto’s door Rotown huisfotograaf GZIG/ Marcel van Leeuwen.