De zomervakantie is voorbij en dus is het tijd voor het eerste Veraconcert van het nieuwe seizoen. Het publiek lijkt er ook aan toe te zijn, want de zaal is aardig gevuld voor een avondje garagepunk. En hoewel Radioactivity en Bad Sports Vera voor de tweede keer aandoen, trekken dergelijke concerten doorgaans toch iets minder bezoekers naar de Groningse club voor de internationale popunderground.
Bad Sports
Even voor tienen betreedt Bad Sports het podium. Net als hoofdact Radioactivity komt de band uit Denton, Texas. Drummer Gregory Rutherfield en bassist Daniel Fried kunnen alvast opwarmen, want het tweetal maakt tevens deel uit van Radioactivity. Met dien verstande dat Fried in Radioactivity gitaar speelt. Zanger en gitarist Orville Neeley completeert het trio, dat een halfuurtje bij vlagen pakkende powerpop vermengd met hardrock- en punkinvloeden op de planken legt.
Net als op plaat is de zang van de hevig zwetende Neeley vooral in het begin van het optreden de achilleshiel. Toch eisen de fraaie, aan The Buzzcocks refererende gitaarverwevingen de meeste aandacht op en toont Bad Sports in nummers als ‘Nothing in This World’ alsnog zijn klasse. Waar het op plaat af en toe wat vlak klinkt, gaat Bad Sports op het podium een stuk feller te werk, en zo voorkomt de band in de betere nummers van de set dat inwisselbaarheid op de loer ligt.
Radioactivity
Radioactivity komt voort uit The Marked Men, een band die samen met bijvoorbeeld The Riverboat Gamblers pakweg twintig jaar geleden verantwoordelijk was voor The Denton Sound: jakkerende garagepunkrocknummers die, onder een oppervlakte van lawaai, uitstekende songs blijken te zijn. Denk aan The Buzzcocks en The Hex Dispensers als herkenningspunten. In Vera jassen voornaamste songschrijver en zanger-gitarist Jeff Burke en zijn kompanen in een halfuurtje hit na hit erdoorheen.
Met als basis de uitstekende plaat Radioactivity uit 2013 en het iets mindere Silent Kill uit 2015 geeft Radioactivity een stomend en gejaagd optreden. De tandem Burke en Fried lijkt soms dezelfde zagende gitaarroute af te leggen, maar het zijn de licht hese vocalen van Burke die het verschil maken tussen de prachtnummers, die vaak de twee minuten niet eens overschrijden. Burke verstaat de kunst om, ondanks of misschien wel dankzij de sneltreinvaart waarmee de songs passeren, fraai melodieuze zanglijnen aan de dag te leggen in hoogtepunten als het licht melancholieke ‘Get Straight’ of het golvende ‘World of Pleasure’. Op die manier is dat halfuur precies genoeg om zeggingskracht en opwinding te behouden.
Foto’s door Vera’s huisfotograaf Peer.