Veel van de hoofdpersonen in de films van Jim Jarmusch lijken geen versnelling te hebben in het dagelijks bestaan, ze kennen slechts een rustig tempo. In de laatste bioscoophit Paterson van de Amerikaanse regisseur rijdt buschauffeur Paterson elke dag dezelfde route. Hij schrijft gedichten, maar houdt deze voor zichzelf. Bij hem gaat vandaag in één tempo voorbij en verschilt vandaag weinig van gisteren. Morgen zal verlopen als vandaag.
Jarmusch is naast regisseur gitarist in de groep SQÜRL. Onder de productionele leiding van Shane Stoneback maakt hij met drummer Carter Logan dronemuziek, die zich in lange nummers nauwelijks ontwikkelt. SQÜRL zou de ideale groep voor de soundtrack van Paterson zijn, maar Jarmusch houdt tegenwoordig de twee carrières gescheiden. Bij het luisteren naar EP #260 is het logisch om beelden van de films van de regisseur in gedachte te krijgen.
Het trio heeft eerder drie mini-albums uitgebracht. EP #260 is een release van ruim drieëndertig minuten. Mini-album of ep? Het maakt weinig uit. Opvallend is dat op dit laatste schijfje drie nieuwe nummers te vinden zijn en tweemaal een eigen nummer in een remix. SQÜRL heeft de vrijheid van handelen en brengt muziek uit zoals de leden er zelf naar willen luisteren.
De muziek van SQÜRL is statisch, soms zelfs kleurloos, maar wakkert telkens verwachtingen aan. De dronemelodieën zijn soundscapes waarin de veranderingen slechts marginaal zijn. Opener ‘Solstice’ is een reis waarbij het landschap niet verandert en de synthesizer spaarzaam wordt bijgestaan door de drums. Feedback, langzame aanrakingen van de gitaarsnaren, muziek die bijna jankt, treurt en tranen uit de speakers laat druppen. Na iets meer dan zes minuten is er een overgang en begint ‘The Dark Rift’. Donkere klappen op de trommels, vervormende klanken van de gitaar, waarbij de luisteraar is overgeleverd aan eigen beelden. In ‘Equinox’ valt op dat het duo ondanks de uitwaaierende klanken als een groep musiceert. Jarmusch kleurt de muziek op gitaar, terwijl drummer Logan de luisteraar af en toe weghaalt bij filmbeelden. Producent Shane Stoneback tovert achter de knoppen in de studio en weet van geluiden en beelden sluitende nummers te maken.
De eerst muziek die werd gemaakt door SQÜRL was voor de soundtrack van The Limits of Control, een film van Jarmusch uit 2009. Onder geen beding mochten de melodieën groter zijn dan de beelden, maar muziek mocht wel een belangrijke plek innemen in de verhaallijn. Op EP #260 ontbreken de beelden, maar is de lijn van de muziek zo sterk dat het bij geen enkele luisteraar aan visuele opwinding zal ontbreken.
De muziek van het trio is veelal instrumentaal. Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre heeft onder de titel ‘Gates of Ishtar’ de track ‘Equinox’ door de studioapparatuur getrokken. Tess Parks fluistert de eerste woorden in een microfoon, waarna de teksten helderder worden en onderdeel vormen van het nummer. ‘The Dark Rift’ in een mix van Föllakzoid, het muzikale gezelschap uit Chili, volgt en sluit de release af. In ruim acht minuten wordt de luisteraar meegenomen naar de dansvloer. Met name de beats van Logan klinken scherp en vragen om beweging en overgave. Op de vloer is er de ronddraaiende dans, de smeulende verlichting die de voeten verhit, de eenzaamheid van het onbekende en de wens van voortgang. Na acht minuten en tweeëndertig seconden is er de stilte, het ontwaken, de kater.
EP #260 is een avontuurlijke wandeling door verlaten gebied. Elk moment kan er een verandering hoorbaar zijn. Na beluistering van de vijf nummers ontbreekt de verrassing en volgt de waardering. Er mag een tweede, een derde en een volgende keer geluisterd worden naar deze marginale, uiterst verslavende muziek. SQÜRL rocks.