De tijd rond kerst en oud en nieuw staat bol van de tradities. Zo ook in Vera te Groningen, waar het op de laatste dag van het jaar Spekkedikken Live is. Buiten bakken Veramedewerkers spek of worstjes in beslag, die geheel gratis verorberd kunnen worden. Een traditie die stamt uit grootmoeders tijd. Halverwege de middag is het dan ook gezellig druk voor Vera. Het livegedeelte wordt verzorgd door Frontsector en Youth Deprivation, twee furieus klinkende bands Oet Stad die de grenzen tussen garagerock en hardcorepunk afstruinen.
Vera’s Kelderbar is uitstekend bevolkt met onder andere punkers in leren jekkies, die vol verwachting de moshpit willen hebben bij het hyperenergieke Frontsector [foto hierboven en onderste foto]. De band bracht dit jaar de gevarieerde ep 44 Stomp uit, opgedragen aan vijftig jaar Vera. Het sterke punt is dat het viertal klinkt zoals de obscure Nederlandse punkbands die eind jaren zeventig opkwamen, en dat is een compliment. Ongekend rauw, gruizig en toch melodieus.
Frontman Sil Zijlstra, al drentelend op de vierkante meter, met opzwepende armgebaren en gecombineerd met energieke blafvocalen, weet al snel een zweterige moshpit aan te zwengelen. Ook de andere bandleden hebben de punkneuzen dezelfde kant op staan. Zodat in het luide maar helder afgestelde geluid razendsnelle gitaarlijnen, dynamische drums en dwingende basgitaartonen eveneens een prominente rol opeisen. Waarbij met postrock- en een vleugje elektronicageluiden zelfs de punkoogkleppen even afgaan. Na een halfuurtje is het voorbij: lang genoeg om indruk te maken, en kort genoeg om niet in herhaling te vervallen.
Dat het nog ietsje sneller kan, bewijst Youth Deprivation [openingsfoto en foto hierboven] met bij vlagen verzengend harde, korte nummers over allerminst gezellige thema’s als trauma, depressie en ander psychisch leed. Reynaert Vosveld schreeuwt met donkerbruine stem zijn teksten de kelder in, en houdt hiermee van begin tot eind de aandacht op zeer dwingende wijze vast. Het leidt ook bij het tweede optreden van de middag al rap tot een wilde moshpit.
Drummer Tim van der Steen geeft ontspannen maar zeer straf spelend een zeer opzwepende richting aan de uptempo nummers. Hij wordt bijgestaan door bassiste Eva van Dijk, die met snelle ritmes de gaten vakkundig opvult. Voor gitarist Dylan Hayes is het de tweede klus van de middag, en met name in de wat minder snelle nummers spreidt hij met vindingrijke lijnen zijn gitaarkunde ten toon. Ook voor Youth Deprivation is het na een halfuurtje over. Genoeg om een meestentijds verschroeiende indruk te maken.
