Zowaar weer eens een heus dubbelconcert in Vera. Het zijn Amber Arcades en Robin Kester die na elkaar een volwaardig optreden geven. Tijdens de Nederlandse clubtour wisselt de speelvolgorde, waarbij in Groningen Amber Arcades begint. De twee acts brachten begin dit jaar twee luid bejubelde platen uit met sterke, dromerige songs die invloeden uit eveneens dromerige genres als chamberpop, psychedelische rock en, uiteraard, dreampop in zich hebben. Platen die ook in Engeland opgang maken, en het brengt Robin Kester dit jaar zelfs al naar Pinkpop.
Op haar derde plaat Barefoot on Diamond Road klinkt Amber Arcades [foto hierboven] meer uitgebalanceerd dan ooit, mede door de sterke productie van Ben Greenberg. De invloeden uit Britpop maken wat meer plaats voor beeldende songs met al even beeldende vocalen, die soms doen denken aan het breekbare geluid van Widowspeaks Molly Hamilton. In een aardig gevuld Vera komt de zalvende stem van Annelotte de Graaf uitstekend naar voren in een prima afgesteld geluid. Ze ondersteunt haar bij momenten introspectieve teksten met theatrale gebaren, die af en toe ietwat gekunsteld overkomen, maar meestal een visuele meerwaarde hebben.
Maar het is niet alleen maar dromen bij Amber Arcades. Zo gaat het in het iets massiever dan op plaat gebrachte ‘I’m Not There’ met gruizige gitaardrones richting shoegaze. Prijsnummer is het al net zo onderhuidse maar bovenal naar een stevige climax toewerkende ‘Contain’, dat in combinatie met ingetogen vocalen een enigszins vervreemdend maar daardoor indrukwekkend effect heeft. Ook het oude werk blijft goed overeind, met als uitschieter ‘Come With Me’ van de debuutplaat uit 2016, dat het dreinend melodieuze van The Wedding Present oproept. In een uurtje laveert Amber Arcades op zeer onderhoudende wijze tussen ingetogen en uitbundig.
Bij Robin Kester [foto hierboven] is het op het podium eveneens stuivertje wisselen tussen muzikale invloeden en stemmingen, net zoals op haar zeer sfeervolle eerste full length plaat Honeycomb Shades. En hoewel ze in het begin van het optreden vocaal nog een beetje haar weg lijkt te zoeken, is het juist haar hese zangstem die gaandeweg het concert steeds meer floreert in een uitstekend afgesteld livegeluid. Zoals wanneer ze een loepzuivere kopstem opzet in het zeer beeldende, maar vooral meeslepend gebrachte ‘Goodnight Argus’. Maar ook de spelplezier uitstralende gitarist Sam van Hoogstraten haalt zijn gram met fraaie, ijle lijnen, met als uitschieter de ontlading in prijsnummer ‘Blinds’.
Het is dansen geblazen op ‘Infinity Song’, dat geheel in lijn met het ritme van het nummer, eindigt in wat lijkt op een krautrockjam met venijnige keyboardtonen van een uitbundig meebewegende Kester. Een hang naar improvisatie die ze op toetsen voortzet in de opwindende kruising tussen funk en new wave ‘Sweat and Fright’, afkomstig van de ep This Is Not a Democracy. Dergelijke euforie zou een groter publiek wel kunnen bekoren. Afsluitend komt Annelotte de Graaf nog het podium op voor een duet met een geslaagde cover van The Velvet Undergounds ‘Femme Fatale’. En zo is de cirkel van twee fraaie optredens rond.