Na het fraaie dubbeloptreden van Amber Arcades en Robin Kester in maart is het opnieuw wegdromen op beeldende klanken in Vera met WATERLEAF uit Groningen en The Orielles uit Halifax, Engeland. Beide bands hebben eveneens vrouwelijke vocalen als troefkaart, waarbij The Orielles tevens nadrukkelijk het experiment zoeken in caleidoscopische composities.
Vorig jaar baarde de Groningse jarentachtigsynthpopband WATERLEAF [foto hierboven] opzien door protestconcerten te geven tegen de heffing van entree voor het voorheen altijd gratis toegankelijke Bevrijdingsfestival in de eigen stad. Een positief effect hiervan is wellicht dat de band dit jaar zowel in Groningen als in Assen acte de présence mag geven op het Bevrijdingsfestival. En dat dit evenement geknipt is voor de enthousiaste band, blijkt in Vera. De formatie speelt toegankelijke maar bovenal dansbare pop die laveert tussen Spargo en The Weeknd, en die nergens muzikaal schuurt. Frontvrouw Margrieke Hoornstra is een prima zangeres en WATERLEAF is een band die een zonovergoten festivalveld met gemak aan het dansen kan krijgen. Muzikaal blijft het optreden binnen veilige grenzen, maar uiteindelijk voert de aanstekelijkheid van de pakkende nummers de boventoon.
Het derde album van The Orielles [overige foto’s] verscheen vorig jaar en maakte in Nederland weinig los. Toch is het meer dan een uur durende en zestien composities tellende Tableau een gelaagd muzikaal avontuur langs invloeden als shoegaze, noiserock, freejazz, chillwave en house, dat de aandacht op intrigerende wijze vasthoudt. Waar The Orielles op voorgaande platen nog wel eens invloeden van bands als Lush lieten overheersen, is Tableau een evidente stap voorwaarts in de experimenteerdrift van de groep.
Op het podium van een aardig gevuld Vera is het trio aangevuld met een extra toetseniste. Zo buiten The Orielles de hard-zachtdynamiek live nog verder uit, waarbij de balans regelmatig in het voordeel van de noiserocklijnen van gitarist en effectenman Henry Carlyle Wade doorslaat. Kleine haperingen in de geluidsafstelling met bijvoorbeeld overstuurd brommende baslijnen en klanken die een keertje slechts van één kant lijken te komen, kunnen echter allerminst verhullen dat bijvoorbeeld de dromerige elektronica vindingrijk om de aan Sonic Youth refererende gitaarvondsten cirkelt.
Maar er gebeurt nog veel meer in het ruim vijf kwartier durende, boeiende optreden. Zo vervormt de live prima overeind blijvende zangeres en bassiste Esmé Dee Hand-Halford haar vocalen met een vocoder en livesamples. Het ene moment luister je naar een lieflijk, soundscape-achtig nummer, dat het andere moment zomaar overgaat in een uptempo rocknummer, zoals de Mancunians van Working for a Nuclear Free City dat ook zo goed konden. Prijsnummer is het zeer sfeervolle en onderhuidse ‘Transmission’, dat op een fijn golvende baslijn weids en tegelijkertijd ingetogen naar een crescendo lijkt toe te werken. Een crescendo dat er niet komt, en juist dat is illustratief voor de muzikale eigenzinnigheid en hang naar het onverwachte van The Orielles tijdens dit enerverende optreden.
