Crushed Beaks [foto hierboven] opent. Het trio uit Londen heeft in augustus 2019 debuutalbum The Other Room uitgebracht. In Paradiso wordt een frisse set garagerock gespeeld. Vijfenveertig minuten speelt het drietal een voller lopende grote zaal plat. Gitarist Matt Poile spuugt de teksten in de microfoon, drummer Tim Watkins houdt het tempo hoog en rots in al die branding is bassist Scott Bowley. Jammer dat er slechts T-shirts in de hal verkrijgbaar zijn. De aankoop van The Other Room zou een logisch vervolg zijn geweest van een meer dan prettige kennismaking.
Voor Ride [foto hireonder] is één optreden in Nederland gepland. Het kwartet opent met het instrumentale ‘R.I.D.E.’ van de vorig jaar verschenen langspeler This Is Not A Safe Place. De vloer van Paradiso is volgelopen, maar de balkons blijven dicht. De groep uit Oxford verkoopt in Nederland geen zalen meer uit.
Ride maakte in de jaren negentig deel uit van Britse groepen die shoegaze maakten. Punkrock was het, vanuit een opgeruimde garage, muziek waarbij de luisteraar veelal solo danste met de blik op de eigen schoenen gericht. Het viertal muzikanten was soms een tikje rebels en had en heeft met Andy Bell een charismatische frontman.
Jaren geleden heeft Ride die garage verkocht en maakt nu vooral melodieuze rockmuziek, waarbij veel gewinkeld wordt bij favoriete Engelse collega’s. Het liedje ‘Kill Switch’ (2019) is daar een mooi voorbeeld van. De melodie is gekopieerd van ‘The Saints Are Coming’ van The Skids en de drumpartij sluit naadloos aan bij het hitje uit 1979. Verder zijn nieuwe, mierzoete liedjes als ‘Clouds Of Saint Marie’ en ‘Eternal Recurrence’ bepaald geen hoogtepunten in het oeuvre van de groep. Jaren geleden beïnvloedde Ride groepen als Oasis en Primal Scream, nu wordt er nogal opzichtig geïmiteerd.
Uitsmijter van de reguliere set is ‘Vapour Trail’ (1990). Het nummer krijgt een wat zouteloze uitvoering, het hitje wordt niet gebracht als een mooie voetnoot in de carrière van de groep. Tweede toegift ‘Seagull’ maakt veel goed. Eindelijk gaan de remmen los en wordt er gewerkt op het podium. Ride speelt na meer dan een uur eindelijk muziek om naar de schoenpunten te turen, om te bewegen en de trommelvliezen te laten teisteren. Er wordt door een flink aantal trouwe fans langzaam bewogen, de armen vlinderen boven hoofden en mijden de andere bezoekers en de tekst wordt meegebruld. Geen oordopjes! Vanavond mag en moet het geluid vol binnenkomen.
Aan de zijkant van het podium staat een stel veertigers, Britten. Hij leunt tegen een pilaar en zingt de teksten mee, zij staat achter hem en heeft de jassen al uit de garderobe gehaald. Bij ‘Vapour Trail’ heft hij zijn handen. Hij draait zich om en schreeuwt de tekst mee. Zij geeft hem een duwtje richting de pilaar. De Brit is alleen, danst, staart naar zijn schoenen en geniet. De twee toegiften beleeft hij net zo intens.
Ride deed Paradiso aan en speelde een wisselvallige set. Precies zo onevenwichtig is This Is Not A Safe Place. Het was geen moment onrustig in en om Paradiso. De grote zaal was ‘a safe place’.