Sturgill Simpson heeft een geweldige stem met een prachtige countrysnik. Zijn eerste plaat uit 2013, High Top Mountain, was dan ook pure country zoals deze in lang vervlogen tijden werd gemaakt. Maar de mensen die het, door Ilse de Lange ondersteunde, countrypopfestival Tuckerville bezoeken zullen zich vanavond in de Melkweg niet op hun plek gevoeld hebben. Want Simpson ging na zijn eerste album verder en zocht de afgelopen jaren de randen van de country op. Goot met de blazers van Daptone een flinke schoot soul in zijn muziek en verliet met zijn laatste album de country helemaal.
Alhoewel, helemaal. Voorafgaand aan het concert draait in de Melkwegcinema The Dead Don’t Die, waarvan het titelnummer, van de hand van Simpson, pure country is. De bezoekers van de film schuiven tussen de mensen die in de lange rij voor de Melkweg hebben staan wachten. Simpson is populair in Amsterdam. En Amsterdam is populair bij Simpson. Hij zegt dat hij als hij hier een maand is genoeg inspiratie zou hebben om wel tien albums te schrijven. En daar zijn, aldus Simpson, geen drugs voor nodig, de gebouwen staan toch al scheef.
Opener ‘Welcome to Earth (Pollywog)’ zet meteen de toon voor de avond, een lange gitaarsolo, een soulful orgel en daaronder de stuwende bas en beukende drums. Simpson kijkt met een minzame glimlach de zaal in en zegt dat hij wel twee tot drie uur door zou kunnen gaan. De setlist die de roadie na het derde nummer komt brengen wordt dan ook maar deels gevolgd. Regelmatig geeft Simpson nummers die gespeeld gaan worden mondeling aan de bandleden door.
En hoewel Simpson heeft aangegeven ze niet nodig te hebben, komt er toch nog even drugs aan te pas vanavond als er op het podium bij ‘Best Clockmaker on Mars’ een joint wordt opgestoken. In het publiek ziet iemand zijn kans schoon en steekt ook wat op. Dat publiek is enthousiast maar ook erg praatgraag. Als bij rustpunt ‘Oh Sarah’ het lawaaiig blijft roept iemand wanhopig: “Koppen dicht, dit is mijn favoriete nummer!”. Het helpt niet.
Het geluid is redelijk in balans vanavond, maar soms wat zompig. Een lichtshow ontbreekt geheel, de hele avond staat de band onder de constant brandende rode spots. Bij de nummers van de nieuwe plaat zijn de toetspartijen lekker psychedelisch, en Simpson blijft er met zijn Sunburst Les Paul stevige gitaarsolo’s tegen aan gooien. Er wordt vrijuit gemusiceerd deze avond.
Bij de cover ‘You Don’t Miss Your Water’ van Stax-soulman William Bell laat toetsenist Bobby Emmett zijn Hammondorgel nog even lekker rollen. Het is niet voor niets dat Simpson ‘Long Live Soul’ op zijn T-shirt heeft staan. Aan toegiften doet Simpson niet. Als na het laatste nummer, ‘Call to Arms / The Motivator’ de bandleden van het podium gaan, springen direct de zaallichten aan. Het publiek doet ook geen moeite meer. Het was een prima optreden, nu wacht de Amsterdamse uitgangsnacht.
Beeld: Peter