In de rijke concerthistorie van Vera te Groningen komt overduidelijk een aantal huisfavorieten voorbij. Illustere namen als Dinosaur Jr., Blonde Redhead en natuurlijk Dead Moon behoren tot dit fraaie rijtje. Protomartyr uit Detroit, een formatie die al ruim een decennium de duistere rafelranden van de postpunk opzoekt, is eveneens te bestempelen als ‘typische Veraband’. Het kwartet won in 2016 en 2017 de befaamde Verapoll voor beste concert. Ruim twee jaar na een vanwege corona gecanceld optreden, staat Protomartyr vandaag wel in een wederom stijf uitverkocht Vera. Met als voordeel het dit jaar verschenen Formal Growth in the Desert in de binnenzak.
Es [foto hieronder] uit Londen gaat vooraf aan Protomartyr. De vierkoppige all-girlband speelt voor het eerst op het continent en maakt dansbare wavepunk met als belangrijke pijlers toetsen en de op het oog gefiguurzaagde basgitaar van Katy Cotterell. De hoofdrol is echter weggelegd voor zangeres Maria Cecilia Tedemalm, die met even kille als gedragen onheilszang bij vlagen indruk maakt. Op plaat klinkt Es veelbelovend; op het podium van Vera blijft de band te vaak hangen in goede muzikale bedoelingen. En hoewel de basgitaar bij momenten vervaarlijk zoemt, zijn de nummers enigszins inwisselbaar. Toch zou Es op vleermuizenfestival Grauzone niet misstaan.
De zesde plaat van Protomartyr [bovenste en onderste foto] werd uitstekend ontvangen vanwege het inslaan van nieuwe muzikale wegen met bijvoorbeeld toetsen en het verbreden van de gitaarhorizon. Toch beklijft niet elke song volledig en ligt muzikale wisselvalligheid op de loer. Met zeven songs ligt uiteraard het zwaartepunt van het optreden op Formal Growth in the Desert. Zanger en antister Joe Casey en consorten gaan meteen furieus van start met een overrompelend ‘Make Way’. En die furie houdt Protomartyr de rest van het vijf kwartier durende, meestentijds zinderende optreden vast. Het komt de songs van de laatste plaat ten goede.
Een vroeg hoogtepunt is een zeer intens gebracht ‘Windsor Hum’, waarin massieve noisegitaargeluiden en topzware sneerzang om de aandacht vechten. Casey trekt al gauw een tweede biertje open en vertelt lugubere grappen zoals dat hij tijdens het optreden een dag eerder een hartaanval kreeg tussen de twee volgende nummers van de setlist. Nummers die Protomartyr rauw en overdonderend speelt, zoals een zeer energiek gebracht ‘Scum, Rise!’ Niet in de laatste plaats door het toevoegen van een extra gitarist-toetsenist op het podium. Hier is een band aan het werk die door intensief toeren is uitgegroeid tot een hecht collectief, en daardoor wellicht grimmiger dan ooit schakelt tussen vuig en beeldend.
Foto’s van Vera-huisfotograaf Richard Postma