Hoewel Pond nog vaak wordt omschreven aan de hand van vergelijkingen met grote broer Tame Impala, bewijst de band al een paar albums lang die vergelijking ontgroeid te zijn. Net als op Man It Feels Like Space Again (2015) laat Pond op laatste plaat Weather horen een band te zijn met een eigen geluid en eigen ideeën.
Dat geluid is niet drastisch veranderd. Nog steeds zijn de liedjes melodieus en aanstekelijk, en nog steeds leunen ze zwaar op sfeervolle toetsenpartijen. Het stempel psychedelisch is slechts gedeeltelijk van toepassing, want het zijn echt niet alleen de late jaren zestig die de band inspireren. In melancholische nummers als ‘Sweep Me off My Feet’ en het dansbare ‘Colder Than Ice’ weerklinken eerder de jaren tachtig.
Ondanks de eclectische aard van de muziek, voelt het album als één geheel. Enerzijds komt dit door de productie, die constant en subtiel is. Er hangt een zweverige toon over het hele album, maar de band verzandt zelden in richtingloos jammen. Anderzijds komt het door de tekstuele eenheid. Frontman Nick Allbrook heeft in interviews verklapt dat Weather een conceptalbum is over tegenstrijdigheden van koloniale steden over de hele wereld (denk aan Perth, de stad waar Pond vandaan komt). Inderdaad, een volwassen concept. Hoewel het er niet erg dik bovenop ligt – veel teksten zijn redelijk abstract van aard – zijn er genoeg passages op het album die dit idee ondersteunen.
Iedereen die Ponds laatste album kon waarderen, zal ook een zwak hebben voor Weather. Er zijn genoeg hooks en nieuwe ideeën om de plaat de moeite waard te maken. Bovendien brengt de band met het tekstuele concept een extra laag in de muziek. En anders biedt de smaakvolle productie altijd nog genoeg charme om Weather te laten boeien.