Voor Paradiso staat een lange rij mensen voor het concert van Future Islands. De portiers van Paradiso roepen de bezoekers voor het concert van Peter Perrett in de kleine zaal naar binnen: “Mensen voor de bovenzaal mogen naar voren komen.” De sfeer is goed. Jonge fans van Future Islands en bezoekers van veelal middelbare leeftijd voor Peter Perrett schuifelen rustig naar binnen.
Tussen 1976 en 1982 maakt de Engelse muzikant Peter Perrett met zijn groep The Only Ones drie langspelers. Debuut The Only Ones verschijnt in 1976, opvolger Even Serpents Shine in 1979 en afsluiter Baby’s Got A Gun in 1980. De groep maakt powerpop met scheuten glamrock, punk en psychedelica. ‘Another Girl, Another Planet’ is een van de anthems van de punkrock uit de vorige eeuw. In 1996 brengt Perrett onder de naam The One de soloplaat Woke Up Sticky uit. Daarna zijn er vooral berichten over heroïnegebruik en afkickpogingen. Pas in 2017 is er nieuw werk: How The West Was Won is de glorieuze terugkeer van de invloedrijke muzikant uit de vorige eeuw. Clean, fit en vergezeld door zijn twee zonen is Perrett voor het eerst sinds jaren op tournee.
Peter Perrett was een charismatische en karakteristieke frontman. The Only Ones worden als inspiratie genoemd door groepen als The Replacements, Blur, Nirvana en The Libertines. Perrett is al jaren getrouwd met Zena. Zij is zijn echtgenote, manager en muze. Zena wees Perrett op de mogelijkheid om nieuwe muziek op te nemen voor How The West Was Won. Perrett schreef een aantal van de nummers als ode aan zijn vrouw.
Jamie Perrett en Peter Perrett Jr. begeleiden pa Perrett bij de opnames van zijn laatste album. De zonen spelen bij de concerten gitaar en bas. Violiste Jenny Maxwell wacht op de momenten dat ze mag soleren. Jake Woodward vormt het tweede deel van de ritmesectie. Bij openingsnummer ‘Sweet Endeavour’ is er na twee minuten een eerste glimlach. Perrett voelt zich goed, het publiek heeft er zin in en de band is meer dan goed ingespeeld. Voor volgend nummer ‘Hard To Say No’ moet Jamie Perrett even stemmen en ziet hij pa een dansje maken.
Op het podium is de sfeer prima. De ritmesectie is stevig en speels. Peter Perrett Jr. laat heerlijke basloopjes horen en bewaakt het ritme van de nummers. Jamie Perrett zorgt voor het avontuur in de liedjes. Zonder veel opsmuk soleert hij moeiteloos door de nummers van zijn vader. Hij gaat ook de duels aan met Jenny Maxwell. De twee zijn in staat om een song op het juiste moment te laten exploderen. Peter Perrett zelf speelt slaggitaar en doet dat zoals hij dat al meer dan veertig jaar doet: rustig, foutloos en doelmatig. “The last time I was in this building was in 1980. It hasn’t grown any bigger.” Van uit het publiek wordt er geroepen. Perrett moet lachen om kreten als “welcome back”.
De setlist is evenwichtig samengesteld. De groep speelt bijna alle nummers van How The West Was Won, er worden twee tracks van The One gespeeld en natuurlijk zijn er wat liedjes van The Only Ones. Daarnaast verrast de groep met nieuwe songs ‘Carousel’ en ‘War Plan Red’. Vanuit de zaal volgt het advies ook deze muziek op te nemen. Met een glimlach belooft Perrett dat hij na de tournee tijd zal zoeken. ‘Take Me Home’ is het laatste nummer. “This is the last song of the main set,” meldt Perrett, “but we will be back if you want us.”
Het laatste nummer van de drie toegiften is de grote hit van de vorige carrière, ‘Another Girl, Another Planet’. De groep verdwijnt van het podium, maar wordt met veel geklap terug de zaal in geroepen. Na ‘Close Enough To Touch’ en ‘Troika’ blijft Perrett alleen achter. Hij speelt ‘No Peace For The Wicked’ en ‘It’s The Truth’ solo. Op het podium staat een man die meer dan veertig jaar muzikale geschiedenis vertegenwoordigt. De legendarische Engelsman zingt teder zijn vrouw toe.
Peter Perrett begeleid door zijn twee zonen in een verder uitstekende band overtuigt in Paradiso. De groep strooit met indrukwekkende nummers en het is mooi om te zien dat de oude punkrocker met plezier op het podium staat. Peter Perrett wint de kleine zaal van Paradiso voor zich.
Beeld: Jaks Schuit