Rhinorino komt uit Utrecht om de avond te openen. Het trio doet dat met niet altijd even zwaar aangezette stonerrock met hardrock- en psychedelische randjes. Het geluid staat prima afgesteld, en de door drumster Susie Q aangezwengelde tempowisselingen met bij momenten donkere gitaarlijnen maken indruk. Toch verslapt het optreden te vaak, met te brave tonen. In een zweterige kroeg zal de muziek van Rhinorino ongetwijfeld goed werken, op het grote podium van Vera komt het allemaal net iets te lief over.
Op plaat heeft het uit het Overijsselse Wijhe afkomstige Paceshifters (zie ook foto bovenaan) daar ook enigszins last van, en dan met name op het dit jaar verschenen Waiting To Derail. Waar het trio op voorganger Breach fel en gruizig klonk, is het op de laatste plaat wat ingetogener en qua productie wat vlakker. Maar wie Paceshifters live al aan het werk zag, kwam erachter dat de band op het podium het best tot zijn recht komt. In een aardig gevuld Vera blijkt dat opnieuw.
De eerste nummers zijn inwisselbaar en het geluid staat matig afgesteld, maar Paceshifters speelt vanavond een muzikale langeafstandswedstrijd. Naarmate het optreden vordert, keert in vrijwel elk nummer een zeer aangenaam stuwende groove terug van ouderwetse hardrock, punkrock en new wave. De gebroeders Dokman, op bas en gitaar, grossieren daarbij in bij momenten aardig beladen schreeuwzang. De band speelt het grootste gedeelte van het optreden in het halfdonker, wat de stemmige sfeer van de nummers versterkt.
Het sterke punt van het hardwerkende trio is dat het de nummers, die op plaat dikwijls een kop en een staart hebben, live voorziet van uitgerekte improvisaties en hard/zacht-dynamiek. Dit levert meer dan eens fraaie en muzikaal interessante momenten op, met als beste voorbeeld een minutenlang durende, zeer ingetogen gitaarlijn van Seb Dokman. Ingetogen drums en bas versterken het onderhuidse effect hiervan nog meer.
Paceshifters is echter op zijn best in de uptempo nummers, waarin de gitaartonen zo nu en dan vindingrijk opgebouwd zijn, zoals in een moddervet gebracht ‘Nothing You Can Do’. Dat komt eveneens uitstekend van pas in de covers die Paceshifters brengt aan de recent overleden Fred Cole, zanger en gitarist van Dead Moon. De band die de meeste optredens ooit in Vera gaf en hiermee uitgroeide tot onbetwiste huisfavoriet, krijgt twee geïnspireerde eerbetonen in de vorm van een spookachtig ‘Dead Moon Night’ en een prachtig gejaagd uitgevoerd ‘54/40 or Fight’. Paceshifters blijkt op het podium een muzikale diesel te zijn die, eenmaal op gang, tot opwindende dingen in staat is. Het is dan ook logisch dat er eind dit jaar een liveplaat opgenomen gaat worden in Hedon te Zwolle.
Beeld: Jan Westerhof