In februari 2020 geeft de Japanse band Otoboke Beaver, maaksters van geschifte noiserock in de beste traditie van landgenoten Melt Banana en The Boredoms, een van de laatste concerten in Vera voordat de zaal lang dicht moet vanwege de coronabeperkingen. Het optreden blijkt goed genoeg om de befaamde Verapoll voor beste concert van het jaar te winnen. En dat is meestal een garantie voor een volle zaal bij een vervolgoptreden, dat na wederom een afgelasting vanwege de bekende reden ruim drie jaar later dan toch plaatsvindt. En het geduld van het enthousiaste publiek wordt beloond met een broeierig snel, hard maar bovenal virtuoos concert.
Bijna een jaar geleden speelde het Amsterdamse The Klittens [foto hierboven] op festival Welcome to the Village in Leeuwarden. Het vijftal kwam ietwat bedeesd over, maar speelde een prima set met op Britse leest geschoeide rammelpop met kronkelende melodielijnen. In een stijf uitverkocht Vera blijkt dat de band op het podium gegroeid is, want de meiden van The Klittens hebben het prima naar de zin. Er wordt onderling gelachen en anekdotes worden opgehaald over de moeder van drumster Laurie Zantinge die nu in het publiek staat, maar ooit ook op het podium van Vera stond in een vage band met een al even vage naam. The Klittens gooien het vanavond voornamelijk over de stevige boeg, waarin de twee gitaristes met gruizig klinkende gitaarlijnen hun muzikale gram halen. Toch springen de iets meer ingetogen songs van de vorig jaar verschenen, verdienstelijke ep Citrus eruit. The Klittens zijn een prima opwarmer voor wat komen gaat.
Gitariste en kletskous Yoyoyoshie vat wat Otoboke Beaver [overige foto’s] op het podium aan het doen is, perfect samen: “Een giftige mix van punk, metal, comedy, liefde, haat, hard en zacht”. Binnen de vaak ongemeen felle, korte songs struikelt het wild moshende, jonge publiek letterlijk over duizelingwekkende tempowisselingen. Aanjaagster hiervan is de weergaloze drumster Kahokiss, die gelijk Animal wild om zich heen mept. Het is echter geen Muppet Show maar echt, en ze weet ondanks het meestal moordende tempo van de nummers een bewonderenswaardige souplesse vast te houden.
Zangeres en blikvangster Accorinrin buit de contrasten eveneens ten volle uit door tussen de maniakale nummers door lang stil te staan in poses die laveren tussen gespeelde minachting en jawel, ontspanning. Om vervolgens volledig loos te gaan in compromisloze schreeuwzang of joggen op de plaats. Het is wellicht een tegenreactie op de overgeorganiseerde Japanse samenleving, maar Accorinrin is op het podium vooral een Riot grrrl die haar eigen feministische hart laat spreken in songtitels als ‘I Am Not Maternal’. Na iets meer dan een uur is het voorbij en mag het publiek de scherven bij elkaar vegen van een bij momenten verzengend intens concert.
