Nils Frahm speelt deze week tweemaal in een uitverkochte grote zaal van TivoliVredenburg, vanavond is daarvan de eerste. Net als de laatste keer dat hij in Nederland was, in het Concertgebouw tijdens ADE in oktober, begint hij het optreden met een stuk dat gespeeld wordt op glasharmonica. Het bespelen van het instrument, dat voor vele bezoekers onbekend is, kent nogal wat tradities. Eerst worden vilten handschoenen aangetrokken, vervolgens worden deze gedoopt in water, en daarna weer uitgeslagen. Het ‘bespelen’ van het instrument lijkt niets anders dan het wrijven met die handschoenen over de cilinder die ook weer gevuld is met water. Het geheel levert esoterische, ambientachtige geluiden op.
Het instrument wordt later in de set nog eens gebruikt als hij een nummer speelt van Music for Animals, zijn laatste album. Dat album knipoogt niet alleen wat betreft de titel naar het klassieke album Music for Airports van Brian Eno uit de jaren zeventig, ook muzikaal begeeft hij zich daarmee veel meer richting de ambient van het voorbeeld. Op het drie uur durende album komt geen enkel pianostuk voor.
Live is dat terug te zien, de piano is uiteraard het instrument waarmee het ooit begon en waarop Frahm virtuoos is, maar hij gunt zichzelf de vrijheid om het experiment aan te gaan met andere stijlen en instrumenten. Behalve de glasharmonica gebruikt hij een ronde schaal, een houten kistje en een tamboerijn als percussie en tegen het einde van de set duikt hij onder de piano om met toiletborstels de klankkast van de piano te bespelen. Daarnaast vraagt hij het publiek een noot voort te brengen, die weer wordt gesampeld en gebruikt in een volgend stuk.
Hoewel de wat oudere, klassieke pianostukken als ‘Says’, ‘Toilet Brushes’ en ‘More’ ook voorbijkomen, blijft Frahm zich vernieuwen en blijft het voor het publiek aantrekkelijk om de concerten telkens weer te blijven bezoeken.
