Het publiek voor The Undertones en voorprogramma Queen’s Pleasure [bovenste foto] schuifelt op tijd naar binnen. De grote zaal van Paradiso is goed gevuld als de muzikanten van Queen’s Pleasure het podium betreden. Elf nummers later is de zaal stampvol, enthousiast en volledig in de ban van het kwartet.
Queen’s Pleasure timmert aan een eigen muzikale weg. Garagerock en britpop worden in een blender gegooid en het resultaat is urgente, pakkende rock. De groep debuteert in 2020 met de single ‘Big Boys Loan’ waarna in 2021 de langspeler Words To Live By, Suits To Die In volgt. Op het podium speelt het viertal een thuiswedstrijd, maar dat betekent niet dat er op het gemak wordt gemusiceerd. Zanger Jurre Otto vuurt zijn teksten de zaal in, heeft die karakteristieke voorovergebogen houding, de microfoon in de ene hand, de andere hand op de rug, en na het applaus een glimlach naar de mensen in de zaal. Elke aankondiging is de titel van een volgend nummer. Elf liedjes later is er een klaterend en welverdiend applaus. Queen’s Pleasure is veel meer dan een obligaat voorprogramma. Het optreden overtuigt en maakt nieuwsgierig naar die tweede langspeler.
“We are The Undertones [foto’s links en rechts]. We walked all the way from Derry, Northern Ireland.” Bassist Michael Bradley opent met een zwakke grap. Het eerste liedje ‘Girls Don’t Like It’ maakt daarna veel goed. Nummers van The Undertones hebben een vaste structuur. Er wordt met een couplet geopend, waarna een refrein met een pakkende zin volgt. En daarna is er opnieuw het eerste couplet waarna een bijna eindeloos herhaald refrein afsluit. In een notendop is dat de manier waarop John O’Neill in de jaren zeventig de meeste hits van The Undertones schreef. En die pakkende zinnen worden elke keer door het publiek meegezongen.
De Engelse dj John Peel zette ooit ‘Teenage Kicks’ van The Undertones op de bovenste plek van zijn persoonlijke top 100. Het liedje uit 1978 heeft al die jaren niets aan kracht verloren en is nog altijd een tijdloze meezinger. The Undertones van 2023 wachten niet al te lang met het spelen van de hit. Midden in de set van eenendertig (!) liedjes, kondigt Bradley het nummer aan. “This is not ‘Teenage Kicks’.” Er is intussen een kleine moshpit ontstaan. Een groepje diehardfans bezet de meters voor het podium.
The Undertones begonnen ooit in 1974. De broers John en Damian O’Neill speelden gitaar en schreven wat poppunkliedjes. Drie akkoorden, meer was niet nodig voor de liedjes van minder dan drie minuten. Een jaar later schoof zanger Feargal Sharkey aan en was er een band. Naast ‘Teenage Kicks’ waren er twaalf singles en vier albums. In 1983 was het mooi geweest met de drie-akkoordenliedjes en de eindeloze tournees. Sharkey ging solo en The Undertones hingen de gitaren aan de Ierse wilgen. That Petrol Emotion was wat jaren een meer dan smakelijk tussendoortje tot in 1999 zanger Paul McLoone aansloot. The Undertones hadden weer een zanger met het geluid van Sharkey. De broers O’Neill hadden al die jaren volgende liedjes geschreven, nog steeds met pakkende refreinen en coupletten. Voldoende voor af en toe een tournee met goed gevulde zalen.
Het is een genot om de broertjes O’Neill de drie of vier akkoorden van al die bekende nummers te horen spelen. Michael Bradley is de strenge bovenmeester met af en toe een flauwe grap. Drummer Billy Doherty is het stoïcijnse deel van de ritmesectie. Onverstoorbaar zet hij elk nummer in. Hij lijkt vanavond op tijd naar de hotelkamer te willen.
Dissonant is Paul McLoone. De stem van de zanger is meer dan in orde. Hij is vocaal niet veel minder dan Sharkey. McLoone beweegt echter als een oude Chippendale. De strippers uit Los Angeles hadden een strak lijf en waren in staat om het publiek op te warmen. McLoone buikt behoorlijk, speelt met de knoopjes van zijn strak zittende overhemd en lijkt vooral eenzaam in zijn performance. Het publiek opwarmen lukt niet en met al zijn malle fratsen zet McLoone zich ook wat buiten The Undertones. Gek genoeg is er niet of nauwelijks irritatie bij de andere groepsleden,. De vier muzikanten doen hun werk, hebben plezier en negeren McLoone.
De Noord-Ieren zijn vanavond groots. Alle hits en veel meer komen langs. The Undertones spelen met hoor- en zichtbaar plezier een prima set songs. De moshpit groeit even naar twintig fans maar het overgrote deel van het publiek kiest voor meebrullen.
Vijf nummers als toegiften. Voor The Undertones is dat iets minder dan tien minuten werk. Een refrein, een couplet en daarna een opnieuw aanstekelijke zin zingen. Paradiso heeft een groots en goed zingend koor. The Undertones mogen de komende jaren regelmatig terugkomen. Dat betekent elke keer ‘Teenage Kicks’ en veel meer. Heerlijk!