Vanaf 1992 is de Amerikaanse gitaarband Built To Spill bezig aan een muzikale langeafstandsrace met als stabiele factor gitarist, zanger en antister Doug Martsch. Met zijn karakteristieke, hese stem en virtuoos gitaarspel is hij de drijvende kracht achter topplaten als There’s Nothing Wrong With Love (1994), Perfect From Now On (1997) en Keep It Like A Secret (1999). Het duurde zeven jaar voordat vorig jaar When The Wind Forgets Your Name verscheen, een wisselvallige plaat die de huisfavorieten voor de derde keer naar Vera brengt.
Voorprogramma The French Tips [foto hierboven] komt net als Built To Spill uit Boise, Idaho. Het trio bestaat sinds 2016 en heeft twee platen uit die gevarieerde indierock bevatten met invloeden van postpunk tot disco en doo wop. Op het podium van een goed gevuld Vera zit de meerwaarde hem in de afwisselende vocalen van alle drie de dames, waarbij de twee gitaristes ook nog eens van instrument wisselen. De bij vlagen vindingrijke nummers draaien meestal om een repetitieve gitaarlijn met shoegaze- of postrockreferentie, waaromheen The French Tips naar hartenlust variëren met toetsen, samenzang en treffende drums. Het is niet op alle momenten even boeiend en straf wat de band laat horen, maar een aangename verrassing is The French Tips wel.
Voor deze tour heeft Doug Martsch Built To Spill [overige foto’s] gecompleteerd met twee jonge muzikantes: drumster Teresa Esguerra en Melanie Redford op basgitaar. In tegenstelling tot de introvert ogende, maar zeer geconcentreerd spelende Martsch stralen de jonge dames spelvreugde uit. De uitvoering van de songs vereist een nauwkeurige geluidsafstelling, zodat de frontman voor bijna elk nummer zijn gitaar stemt. Hinderlijk is het niet, want het dertigpluspubliek dat zich dicht bij het podium heeft verschanst, droomt regelmatig weg tijdens de ruim vijf kwartier durende dwarsdoorsnede van het indrukwekkende oeuvre van de formatie.
In het eerste deel van het optreden maakt Built To Spill de meeste indruk, met bijvoorbeeld een prachtige uitvoering van het melodieuze ‘Conventional Wisdom’, waarbij Martsch in het langgerekte outro zijn gitaarvakmanschap toont. Met gesloten ogen en hoofdschuddend zingend, vliegt hij vocaal echter wel regelmatig uit de bocht, en het klinkt soms alsof zijn zang wat boven het verder prima afgestelde geluid hangt. Echt storend is het niet, want het past goed bij de kwetsbare sfeer die veel nummers nog altijd omringt.
Na een song of acht begint de boel wat voort te kabbelen met enkele covers en een slepend niemendalletje als ‘Rocksteady’ van de laatste plaat. Tegen het slot van het optreden herpakt de band zich met een hecht gespeeld ‘Reasons’ en vooral een gloedvolle, met fraaie gitaareffecten doorspekte uitvoering van ‘Randy Described Eternity’. Het toont andermaal aan dat Built To Spill geen band is van crowdpleasers, maar eentje voor een publiek dat tijdloze gitaarparels met warmte omarmt.