Begin jaren negentig overspoelde Nirvana de wereld met rauwe gitaarrock die de term grunge droeg. Deze term zou begin jaren tachtig verzonnen zijn door Mark McLaughlin, die de muziek van zijn toenmalige bandje zo omschreef in een fanzine te Seattle. Later werd hij onder de artiestennaam Mark Arm de frontman van Mudhoney, de band die als een van de wegbereiders van de grunge geldt. Veel grungebands legden letterlijk het loodje, maar bestaat Mudhoney nog steeds. Met de prima nieuwe plaat Digital Garbage in de achterzak, doet de band vanavond een goedgevuld Vera aan, de club waar de band in zijn beginperiode al twee keer optrad.
Opener Please The Trees [foto hierboven] komt uit Tsjechië en maakt repetitieve grooverock. Elektronicadrones, percussieve drums en scheurende gitaargeluiden zorgen ervoor dat de muziek een dreigende sfeer ademt. De zang is matig en het mag allemaal wel wat straffer gespeeld, maar de trance die de band uit bijvoorbeeld post-, kraut- en stonerrock samenstelt, maakt bij vlagen indruk.
De bandleden van Mudhoney [bovenste foto en foto links] ogen allerminst als een stel belegen rockers. Met een massief geluid knallen ze er ook muzikaal vol in, hoewel Mark Arm zijn schreeuwzang pas na een paar nummers inzet. Het harde geluid van de gitaren is net niet overstuurd, hoewel de rauwe zang er soms maar net bovenuit komt. De harde, maar toch aan pop refererende nummers hebben mooie riffs en fraaie melodieën. De humor is ook op de laatste plaat niet vergeten, zo blijkt uit het fraai gebrachte en hilarische ‘Kill Yourself Live’, waarin Arm de alomtegenwoordige aanwezigheid van social media op de hak neemt.
De energie en felheid die Mudhoney in bijna anderhalf uur in de muziek legt, is bewonderenswaardig. En natuurlijk komt het bekendste nummer ‘Touch Me I’m Sick’ voorbij, dat de band vurig en bevlogen speelt. Samengesteld uit gitaartandem Mark Arm en Steve Turner, hamerdrummer Dan Peters en straffe bassist Guy Maddison is Mudhoney onverminderd een hechte en vuige band, en blijkt tijdens het fraaie optreden wat een uitstekende nummers de band in al die jaren bij elkaar heeft geschreven.
Tegen het eind van het concert gaat Maddison wat met elektronica klooien en zet Arm zijn gitaar aan de kant om alleen te gaan zingen. En dat is geen goede keuze, want het haalt de angel uit het optreden, waarbij Arm de neiging heeft om zichzelf bijna te overschreeuwen. Tijdens de toegift is alles weer bij het oude en hoewel het natuurlijk geen 1989 meer is, blijkt dat Mudhoney anno 2018 nog niet uitgeblust is.
Foto van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden