In de grootste zaal van de Melkweg mag dan vanavond De Jeugd van Tegenwoordig optreden, in de kleine bovenzaal heeft zich ook aardig wat jeugd verzameld. De gemiddelde leeftijd van het publiek dat, selfies makend en de reeds bij de merchandisetafel aangeschafte T-shirts bewonderend, de voorste rijen bij het podium bevolkt, is opvallend laag. Kennelijk heeft HalfNoise, de band die vanavond op de tour rondom de nieuwe ep Flowerss Amsterdam aandoet, al een aardige fanbase opgebouwd onder de tieners.
Gabriel Auguste
“Sorry that I don’t speak your language, and English with a very bad accent”, verontschuldigt Gabriel Auguste, die het voorprogramma verzorgt, zich bij het publiek. De sympathieke Fransman brengt met zijn bassist en drummer groovy Franstalige chansons, met hier en daar wat – inderdaad moeilijk verstaanbare – tekstregels in het Engels. De relaxte muziek zou het goed doen op een zwoele zomeravond. Na verloop van tijd wordt het echter wat veel van hetzelfde, en hoewel een deel van het publiek met welwillende hoofdknikbewegingen op de muziek meedeint, lijkt de aandacht naar het einde toe steeds meer te verslappen.
HalfNoise
De sfeer in de zaal verandert meteen wanneer HalfNoise het podium op komt. De fans begroeten de band met een luid gejuich en vanaf de eerste seconde is de energie voelbaar. Het project van Zac Farro – tevens drummer van de band Paramore – begint aan een optreden gevuld met frisse, zonnige electropop.
HalfNoise is duidelijk van plan om alles te geven. Farro stuitert al zingend met zijn tamboerijn over het podium, om dan weer plots plaats te nemen achter het extra drumstel om een nummer met een daverende instrumentale solo te eindigen. Geen wonder dat hij in de praatjes met het publiek tussendoor ietwat buiten adem is – wat hem er overigens niet van weerhoudt om hier ruim de tijd voor te nemen. Een fan op de eerste rij wordt zelfs toegezongen voor haar zestiende verjaardag.
De stemming zit er al met al goed in, en de muziek draagt daar ook aan bij: luchtige synthesizerpop in nummers als ‘Leaving’ en ‘Someday’ en funky basritmes in bijvoorbeeld ‘In the Summer’. Het publiek zingt en danst flink mee, vooral met ‘My Mind’ en het lekker swingende ‘French Class’.
Af en toe wordt het bijna wat te veel; de immer hyperactieve Farro en het constant hoge volume en tempo. Hier en daar bekruipt je zelfs het gevoel dat je een riffje in een van de vorige liedjes ook al gehoord hebt. Toch gaat het nergens echt vervelen, omdat de band je steeds weer weet mee te nemen. Van een totaal gebrek aan variatie is ook zeker geen sprake. Het in de toegift gespeelde ‘Scooby’s in the Back’ heeft bijvoorbeeld een fijn psychedelisch randje.
Misschien is het allemaal net wat te gladjes om lang te beklijven, maar de manier waarop de band zijn optreden neerzet maakt een hoop goed. HalfNoise laat zien dat met een strak gespeelde en energieke show de muziek niet per se diepgang hoeft te hebben om het publiek een onderhoudende avond te bezorgen.