Foto’s: Jan Rijk
De legendarische Britse radio-dj John Peel omschreef zijn favoriete postpunkband The Fall ooit als “They are always different; they are always the same.” Op de Schotse postrockformatie Mogwai is dit eveneens van toepassing. Vanaf 1997 maakt de band platen met grotendeels instrumentale, beeldende nummers vol gitaardynamiek, noise-ontladingen, melodieuze baslijnen en effecten. Je weet wat je kunt verwachten van de Schotten, hoewel in de loop der jaren ook elektronica steeds prominenter wordt in het typische geluid van Mogwai.
De band neemt zichzelf niet bovenmatig serieus. Zo betekenen de songtitels niets: de formatie gaat een avond in de kroeg zitten, en komt dan naar buiten met songtitels als ‘Golden Porsche’ of ‘I’m Jim Morrison, I’m Dead’. Ooit traden ze in Celtic-voetbalshirts op in een exclusieve kunstgalerie in New York. Recent verscheen het elfde (soundtracks niet meegerekend) album The Bad Fire, met opnieuw sfeervolle en op het gemoed inwerkende composities. Het brengt Mogwai naar een goed gevulde, maar niet uitverkochte Grote Zaal van De Oosterpoort te Groningen.
Met het filmische en toetsengestuurde ‘God Gets You Back’ en het met een bedrieglijk simpele gitaarlijn opgesierde ‘Hi Chaos’ heeft het publiek meteen twee hoogtepunten van de nieuwe plaat te pakken. De laatste eindigt met een gitaarcrescendo dat, in het uitstekend afgestelde geluid waarin de drums wel enigszins hol klinken, best draaglijk is voor de trommelvliezen. Het geluidsvolume is niet meer zo verzengend hoog als bij vorige optredens, met als grote voordeel dat je de details van het songmateriaal beter kunt ontwaren. Zo vechten de vocoderzang, toetstonen en gitaarlijnen in een prachtig uitgevoerd ‘2 Rights Make 1 Wrong’ niet om de aandacht, maar omarmen ze elkaar.
De variatie tussen de nummers komt op die manier op meermaals indrukwekkende wijze naar voren, in een overweldigend optreden van bijna anderhalf uur. Het vijftal komt melancholiek en evocatief uit de hoek in een gloedvol, gitaargedreven ‘Pale Vegan Hip Pain’. Of de groep schakelt door naar synthgestuurde documentairepop in een met fraai veelkleurig lichtgebruik begeleid ‘Remurdered’. En gitarist Stuart Braithwaite zingt ook nog eens in het uptempo postpunknummer ‘Ritchie Sacramento’.
Sethoogtepunt is een nummer dat Mogwai niet zo heel vaak meer op de planken brengt: een ritmisch ijzersterk uitgevoerd ‘Christmas Steps’ van meesterwerk Come On Die Young uit 1999. En ja, tegen het eind van het optreden trekt de band dan toch alle registers open, en slaan de Schotse sluipmoordenaars van de postrock weer toe. Het geluidsvolume is stiekem steeds hoger gezet, uitmondend in een oorverdovende en onontkoombare uitvoering van ‘Mogwai Fear Satan’. Het is de best passende afsluiting van een venijnig goed optreden.
Openingsact Kathryn Joseph
