Na een marathonweekend blijkt dat Grauzone een festival is waarop je kunt doen, zien en zijn wat of wie je wilt. Het gevarieerde programma biedt prima mogelijkheden tot kruisbestuiving tussen muziekstijlen en subculturen. Van donderdag tot en met zondag waren Paard en vier aanvullende locaties gevuld met in het donker extra goed zichtbare zwart-witte bandshirts, dik aangezette eyeliners, en liefhebbers die de tijden van zwaarmoedigheid in de jaren tachtig nog hebben meegemaakt. Waarbij het publiek en de bands uit alle delen van de wereld kwamen. Hieronder een overzicht van de tien beste acts.
- MAQUINA. De keiharde industriële rock van de Portugezen is gruizig en rauw: het is een machinale herhaling van bas- en gitaarmelodieën, en al even machinale drumritmes. Het eerste album heet DIRTY TRACKS FOR CLUBBING, en zo wordt deze rock bijna house. Waarbij de trance net zo opwindend is als bij een housefeest. MAQUINA gaat helemaal op in het maximaal uitwringen van de instrumenten. De nummers hadden elk best nóg langer dan 10 minuten mogen zijn.
- Adult. Multi-instrumentalist Adam Lee Miller speelt live donderende elektronische drumpatronen, waarna zijn toevoeging van allerlei audio-effecten het optreden in een gestoorde koortsdroom verandert. Hierbij is de angstaanjagende zang van Nicola Kuperus essentieel, om Detroit-techno in spookhuistechno te veranderen. Bringing the graveyard to the raveyard dus, waarbij de zaal in een ravehal verandert.
- Crows. De dissonante punkakkoorden van gitarist Steve Goddard zitten vol explosieve energie, en frontman James Fox spuugt zijn teksten letterlijk de microfoon in. Op zich geen wereldschokkende nieuwe postpunkformule, maar het is de onderkoeldheid waarmee de band de muziek brengt die het zo goed maakt.
- Avalanche Kaito.De Belgische noisepunkband is niet vies van ingewikkelde tempowisselingen en Afrikaanse ritmes. Zanger Kaito Winse lacht waarschijnlijk het breedst van alle artiesten, en bespeelt ondertussen traditionele instrumenten. Het drietal lijkt volledig te ontsporen in de onnavolgbare muziek. In werkelijkheid heeft de groep alles onder controle, en is het een absoluut hoogtepunt van de vrijdag.
- Shilpa Ray. Vooral in de midtempo nummers wordt de westernsfeer nog eens kracht bijgezet. Het is buiten maar 6 graden, maar het optreden voelt energiek en op momenten zelfs zomers aan. Misschien had het gros van het publiek vleermuizenmuziek verwacht, want de zaal loopt langzaam leeg. Geheel onterecht, want hier staat een van de meest charismatische acts van het festival.
- J. C. Thomaz & The Missing Slippers. Dit is een van de weinige bands op Grauzone zonder synthesizers. Het draait vooral om gruizige gitaarriffs, en vaak wanneer een nummer klaar lijkt te zijn, wordt hetzelfde gitaar- of basloopje nog eens opnieuw gespeeld. Als alles dan uiteindelijk toch klaar is, eindigt het gezelschap met een uitstekende cover van ‘They Walked In Line’ van Joy Division.
- Selofan. Het Griekse darkwaveduo maakt donkere, op synthesizer, drumcomputer en vooral bastonen gebaseerde nummers. Met baritonstemmen zingen beiden in knappe Siouxsie-stijl over onbehaaglijke thema’s. Live weet de band te raken, met een intieme sfeer. De nummers denderen voort als een stoomtrein, waarbij alle Griekse zonneschijn verdwijnt in de grimmige achtergrondprojecties die de nummers extra kracht bijzetten. Wat een ervaring!
- Anika. Haar zang ondersteunt ze met fragiele gitaarmelodieën. Ze wordt bijgestaan door een drummer, maar door een super afgesteld geluid blijft de kwetsbare sfeer behouden. In die sfeer weet ze het publiek te krijgen én te houden door prachtige, hoge zang. Meer dan wellicht bij haarzelf doordringt of wat ze wil laten merken, weet ze in het publiek een gevoelige snaar te raken. Knap gedaan.
- Chalk. Wanneer de onderhuidse spanning explodeert, bouwt de band met behulp van donkere synths, hamerdrums en veel gitaareffecten een muur van geluid op waarin je niet anders kan dan wegdromen en dansen. Zanger Ross Cullen bevindt zich helemaal in zijn eigen, terneergeslagen wereld, waarin hij en zijn band het publiek knap weten mee te trekken.
- Soft Vein. De minimalistische, enigmatische muziek past perfect bij het claustrofobisch lage plafond en het kale beton. Achter in de zaal is niet veel meer te zien dan een mist van rook en paars licht. De zang van Justin Chamberlain blijft eveneens in een mist van galm gehuld. Het gaat vooral om klank en sfeer bij Soft Vein. Onder het gedreun en gekraak van elektronica verandert de kelder in een duistere technobunker.
Luister de playlist met de bands die we tijdens Grauzone zagen:
Foto MAQUINA door Grauzonefotograaf Niels Vinck.