MICH speelt vanavond een thuiswedstrijd in het Amsterdamse Bitterzoet, met het laatste concert van deze zomertoer. Het publiek lijkt over het algemeen wat ouder, maar de aanwezige kinderen van bandleden halen de gemiddelde leeftijd omlaag. “Irritant”, zegt frontman Bastiaan Bosma met een knipoog, om voor zo veel bekende gezichten te spelen. “Maar we doen ons best.” Een strak gespeelde, energieke show zal volgen.
Hoewel MICH in eerste instantie is opgezet als studioproject, met leden die in diverse andere projecten hun sporen hebben verdiend, treedt de band (in iets andere samenstelling) ook wel eens op. In 2022 verscheen hun derde album Nuts, dat opnieuw een mengeling laat horen van melodieuze gitaarrock, synthpop, new wave en postpunk, maar muzikaal iets luchtiger lijkt dan de twee voorgaande platen.
Op het podium nemen Bastiaan Bosma en Sofie Winterson als frontduo beiden zang en toetsen voor hun rekening. Vanaf opener ‘Morning’ springen zij energiek op de muziek heen en weer, waarbij Bosma expressieve bewegingen met zijn handen maakt en Winterson haar lange haren op en neer schudt. De aanstelijke riffs geven daar dan ook alle aanleiding toe, en ook het publiek staat veelal niet stil.
De nummers worden voortgestuwd door de drums, krijgen diepte door de gitaren en bas en lucht door de synths en zang. De songs verschillen in stijl en accenten: soms wat zachter en licht-melancholisch, bijvoorbeeld ‘A Hassle’, en ‘Ceiling Duty’, waarin vleugjes janglepop te horen zijn, soms duisterder zoals in ‘I’m Dead’, maar altijd puntig en strak gespeeld. ‘Thinking’ is volgens Bosma een moeilijk nummer voor gitarist Benny Komala, die kampt met een tennisarm, maar hij brengt het er uitstekend vanaf in dit nummer met een wat ruimtelijker geluid. ‘Jomo’ (de titel staat voor ‘the joy of missing out’) gaat via een handklapmoment met het publiek over in het door gitaarmuren gekenmerkte en van het eerste album afkomstige ‘I.D.I.O.T’
Tussen de nummers door schept Bosma een gemoedelijke sfeer met zijn droogkomische praatjes tegen het publiek en plagerijtjes met de andere bandleden. Zo gaat het over en weer met Winterson over hoe hij nummers schrijft die ‘ergens over gaan’ en haar teksten meer ‘poëtisch’ zijn. Met zelfspot neemt hij af en toe een quasivermoeide houding aan, maar ook roept hij regelmatig oprecht hoe gezellig hij het vindt. Het zorgt voor extra vrolijkheid bij het toch al genietende publiek. “Ja, wij hebben korte nummers, dus nu moeten jullie alweer klappen. Irritant!”
De liedjes overstijgen inderdaad zelden de drie minuten en de nummers op de setlist volgen elkaar dan ook in rap tempo op. Na ongeveer een uur eindigt het met het stevige ‘Bag of Cool’. Het past wel bij MICH: geen gedoe met het podium af- en opgaan voor een toegift, maar gewoon een korte en krachtige afsluiter. Door de snelheid van de avond heeft het geheel de neiging een wat vluchtige indruk achter te laten, maar dat wordt in balans gebracht door de uitstekende muzikanten, de variatie in de nummers en het speelplezier, én de sfeer in de zaal. Hiermee is het al met al een strakke show en een onderhoudende avond. Of in de woorden van Bastiaan Bosma: “Fucking gezellig!”
Beeld: Peter