Eind jaren zeventig gaat punk en later postpunk zeker niet aan België voorbij. Een postpunkband als The Names uit Brussel vindt zelfs onderdak bij het dan toonaangevende label Factory uit Manchester (Joy Division, A Certain Ratio). Namen als het beruchte De Brassers of De Kommeniste bezingen in het Nederlands de grauwe tijdgeest van het Vlaanderen van begin jaren tachtig, in veelzeggende songtitels als ‘En toen was er niets meer’. De muziek vormt een belangrijke inspiratiebron voor de jonge muzikanten van Meltheads uit Antwerpen. Dit jaar verscheen debuutplaat Decent Sex, met elf intense nummers die laveren tussen blues- en noiserock, en alles wat daartussenin ligt. Het brengt de band, na een veelgeroemd optreden tijdens Eurosonic eerder dit jaar, opnieuw naar Groningen.
Eveneens uit België komt Affaire [foto hierboven] om het voorprogramma te verzorgen. De stapel analoge synths die voornamelijk door Nick Caers wordt bespeeld, brengt heldere maar bovenal verslavende riedels voort. Michiel Ritzen houdt zich voornamelijk bezig met niet altijd even zuivere zang en punkfunkgitaarlijnen. Het levert een eigenwijs en dansbaar geluid op, dat het muzikale midden houdt tussen dat van illustere landgenoten als Evil Superstars en vooral Das Pop. Tijdens het zeer aangename optreden verlang je naar meer bandleden, om de muziek nog meer body en richting te geven. Wie weet komt dat nog, want Affaire tekende alvast bij platenlabel V2.
Drummer Simon de Geus van Meltheads [overige foto’s] is alvast begonnen met het straffe ritme van opener ‘Gear’, waarna de overige bandleden een voor een het podium op stappen. Uiteraard met als laatste zanger en blikvanger Sietse Willems. Die als een razende Roeland over het podium stuitert en springt, om de zeer hecht gespeelde struikelpop te ontladen met bij momenten intense schreeuwzang. Nog meer dan op plaat komen op het podium van Vera de ingenieuze songstructuren bovendrijven, niet in het minst geholpen door een harde en zuivere geluidsafstelling.
In ruim een uur is Meltheads niet te beroerd om te schakelen tussen rock-‘n-roll die doet denken aan (jawel!) Herman Brood, of topzware grooves die de landgenoten van Millionaire in herinnering brengen. Het is een genot om te zien hoe gitarist Yunas de Proost volledig opgaat in zijn vindingrijke spel. Toch wordt het bijna nooit zwaar op de hand voor een fanatiek meebewegend, grotendeels jong publiek. Behalve in het enige Nederlandstalige nummer van Meltheads: het in coronatijd oorspronkelijk als coldwavesong opgenomen ‘Naïef’.
Het nummer klinkt als een ode aan De Brassers, met een grimmige tekst (‘En morgenvroeg, dan sta ik niet meer op!, Ik ben niet naïef’) en een dreigende, onderhuidse sfeer. Een Melthead is een persoon met ‘weggesmolten hersenen’, door overmatig drugsgebruik. De gelijknamige band laat in Vera een muzikaal precisiebombardement los, dat zorgt voor een prettige overprikkeling van de hersenen. Voorwaar geen geringe prestatie.
