Foto’s: André Schröder
Het is pas de tweede keer en zeven jaar na de eerste editie van DeWolffest dat de band DeWolff zijn eigen feestje viert met collega-muzikanten en fans. Het hele middelste deel van TivoliVredenburg is ervoor gereserveerd. De Ronda, de Pandora en het Park 6-plein bieden ruimte aan een merchplein, food stalls en drie kleine podia. Het festival is al lange tijd uitverkocht en kan daarom bij voorbaat al een succes genoemd worden. Vanaf drie uur stromen de bezoekers binnen om te gaan genieten van een grote variëteit aan americana. Alles tussen blues, rock en soul zal vertegenwoordigd zijn. Niet voor niets namen de naamgevers van het festival hun laatste album op in de legendarische studio’s van Muscle Shoals in Alabama. Het publiek is gevarieerd, van jong tot oud en modern tot retro in een ontspannen sfeer.
Het festival wordt in de Pandora afgetrapt door de klassieke Engelse retrorockers van Silverroller.
De eerste act die we in de Ronda aan het werk zien is Minko. Deze Dordrechtse band gebruikt een veelheid aan stijlen en begint als traditionele southernrockband. Wat bij binnenkomst gelijk opvalt, is het steelgitaargeluid en de zang met southern twang wat de muziek een onvervalste countryfeel geeft. Al snel gaan ze over in een lekkere boogie. Dan via pure country naar soul en weer terug. Een heerlijke manier om de dag te starten. Later op de dag zullen de leden nog terugkeren in de Late Night Jam, maar op dit moment is de dag nog jong.
Mooon speelt als tweede in de Pandora. Een podium vol retro-instrumenten, inclusief een classic reverb, die van de gitarist af en toe een lekkere tik met de punt van de schoen zal krijgen om de veren in beweging te zetten. Met een retro kledingstijl die aan de Kinks doet denken, spelen deze drie heren een heerlijke set die gekenmerkt wordt door muzikaliteit en inventiviteit. Veel tempowisselingen, beatleske koortjes en melodieën gespeeld met de intensiteit van Cream in een klassieke powertriobezetting. De nummers lopen bijna allemaal naadloos in elkaar over. Er wordt weinig gepraat en daardoor veel en goed muziek gemaakt. Lekker optreden dit.
In de Ronda staat net na vijven Dylan LeBlanc. Zoals eerder opgemerkt namen de heren van DeWolff hun laatste album op in de twee beroemde Muscle Shoalsstudios. Dylans vader, James LeBlanc was daar in het verleden sessiemuzikant. Dylan zelf debuteerde in 2010 op negentienjarige leeftijd met het album Paupers Field en is inmiddels aan z’n vijfde album toe. Hij leverde een bijdrage aan het album van DeWolff met achtergrondvocalen. Zijn vocalen zijn sowieso hetgeen dat de aandacht trekt. Hij heeft een opvallend hoge stem die hij heel subtiel en gevoelig gebruikt. Het tempo gaat ten opzichte van Mooon wel een aantal tikjes terug maar dat is niet erg zo aan het eind van de middag. De begeleidingsband met een bassiste, drummer en gitarist speelt beheerst en gevoelig. Een set met van soul doordrenkte blues die klassieke bluesthema’s inventief naar deze tijd brengt. Heerlijk sfeervolle muziek die het ook op zondagmorgen wel eens lekker zou kunnen doen.
Via de merchmarkt waar de bands hun lp’s, cd’s en T-shirts aan de man brengen, kun je naar het centrale plein. Langs twee gitaarstands en een ambachtelijk leerbewerker met cowboyaccessoires. Van daar tussen de lange rijen voor het eten door (enige kritiekpuntje!), naar de Pandorafoyer. Daar speelt pianist Jetse de Jong. De vleugel staat opgesteld net voor de ingang naar de ruimte waar de foto’s van de opnamen van DeWolff in Muscle Shoals tentoongesteld zijn. Jetse zet een lekkere New Orleans-gumbosfeer neer met pianoblues zoals Allen Toussaint of Dr. John het zouden kunnen spelen. Wat heerlijk toch dat de mannen van DeWolff dit gewoon doen! Gewoon je eigen festival creëren met muziek en bands die je ‘on the road’ bent tegengekomen om dan ook nog met elkaar te jammen en plezier te hebben. Hulde!
Levi Vis, de ex-bassist van de Dawn Brothers en als vierde lid toegevoegd aan DeWolff voor het Muscle Shoals–avontuur, treedt vanavond ook onder z’n eigen naam op. Met nog wat andere bekenden uit de scene rond DeWolff spelen ze een spontane en relaxte set. Met zo nu en dan een slokje kabouterbier tussendoor zetten ze een sfeer neer die af en toe doet denken aan Fleetwood Mac. Mooie samenzang en veel spelplezier bij de zes personen van de band. Levi praat de nummers op een ontwapenende manier aan elkaar. Het is het eerste optreden in deze bezetting en dat is af en toe te merken tussen de nummers. Maar ook dat gaat heel informeel en ontspannen. Waar die vogelgeluiden tussen de nummers nou telkens vandaan komen? Al met al een heel lekker optreden in de volle Pandora.
Vandaar weer via de foyer, waar de gitaristen Dusty en Nick een lekker jazzy gipsyswingsetje neerzetten, naar de Ronda voor de Cinelli Brothers [foto]. Deze belofte uit Londen start de avond met ‘Prayer’, een nummer dat zich ontwikkelt tot een intens ‘gospel-infused’ bluesnummer. Van daaruit wordt het optreden vakkundig uitgebouwd naar steeds meer uptempo bluesrock met funk-elementen. Tom Julian-Jones wisselt veelvuldig tussen gitaar en mondharmonica. Marco Cinelli weet met zijn enthousiasme, z’n hammondpartijen en vooral met zijn gitaar het publiek al snel mee te krijgen. In Johnny Guitar Watsonstijl spelen ze de mooie bluesballad ‘Last Cigarette’, waarbij Allessandro Cinelli de drums maar even verruilt voor de bas. ‘Nobody’s Fool’ is een showcase voor de gitaarsolo’s van Stephen Giry. Alle vier de bandleden zijn multi-instrumentalist. Ze nemen allemaal een aantal zangpartijen voor hun rekening en wisselen voortdurend van instrument. Daarbij blijven ze verschrikkelijk strak en swingend spelen. Bij ‘Lucky Star’ gaat het dak er echt af in Tivoli waarna ze hun optreden afsluiten met een heftig swingende boogie. Perfecte opwarmer voor het hoogtepunt van het festival straks: DeWolff zelf.
Terwijl de Belgische progrockers van Mojo & The Kitchen Brothers de Pandora laten trillen op z’n grondvesten, zien we DeWolff [foto] het complete podium van de Ronda in beslag nemen. Met z’n vieren en een backing van twee achtergrondzangeressen en drie blazers pakken ze groot uit vanavond. Na de intro van Howlin’ Wolfs ‘I’m the Wolf’ barst het spektakel los met ‘Nighttrain’ van het album Love Death & in Between. Het hele publiek stapt gretig aan boord voor een spetterend slotspektakel. Ze spelen direct een aantal nummers van het swingende en soulvolle nieuwe album Muscle Shoals. Nummers die allemaal subtiele verwijzingen bevatten naar de rijke historie van het kleine plaatsje in Alabama. Wat een toffe en perfect ingespeelde band is dit toch! Altijd hoge kwaliteit, vol energie en met een heerlijk funky swing onder de ruwe rockbasis. En sinds Muscle Shoals ook met steeds meer soul. Pablo van de Poel is uitstekend bij stem en zingt met soul, Levi Vis stuwt de nachttrein van DeWolff samen met Luka van de Poel steeds krachtiger voort. Robin Piso laat z’n Hammond stoom blazen en Pablo giert daar weer overheen met z’n gitaar. Naast de verrassende Cinelli Brothers toch de absolute topper van het festival.
Op het Park 6-plein beginnen leden van de bands Minko en Levi Vis [foto door Victor] een jamsessie met ‘I’m Your Puppet’ van Sam Cooke. Zo blijven we in het zuiden van Amerika terwijl de muzikanten met een fles bier in de hand het publiek en zichzelf vermaken. Dit is hoe TivoliVredenburg door de ontwerpers bedacht is. Overal muziek en muzikanten die elkaar ontmoeten, beïnvloeden en plezier hebben. Heerlijk om bij te zijn! Op naar de volgende en hopelijk niet pas over zeven jaar.