Foto’s: Peter
Vijf jaar duurde het voordat er een nieuw album van Leif Vollebekk verscheen. Dat is een lange tijd. Zeker voor een singer-songwriter die op het punt stond om een stap naar een groter publiek te maken. Gelukkig is men de Canadees niet vergeten en kunnen de shows in 013 en Paradiso deze week als bijna uitverkocht bestempeld worden.
De pauze heeft de 38-jarige zanger goedgedaan. Het onlangs verschenen Revelation behoort tot zijn beste werk. De poëtische folksongs hebben in de studio een grandeur meegekregen zonder dat dit ten koste is gegaan van Vollebekks warme en intieme voordracht.
Op het podium verwacht je een schuchtere performer, maar niets is minder waar. Vollebekk ziet er extreem casual uit in een versleten hemdje en hij is een energieke en innemende persoonlijkheid. Hij heeft wat Nederlandse woorden geleerd van zijn Nederlandse geluidsman en beide vinden Paradiso “the best sounding venue in the world.”
Het geluid is deze avond in Amsterdam gelukkig ook om door een ringetje te halen. De prachtige stem van Vollebekk komt helder over en de vier begeleiders laten ingenieus spel horen. Terughoudend en subtiel, maar altijd Vollebekk volgend in zijn gepassioneerde opwellingen.
De man is een begenadigd muzikant en wisselt tussen de piano en gitaar en bij sommige nummers speelt hij ze zelfs tegelijk. Hoogtepunten vliegen je om de oren. De aanzwellende opener ‘Rock and Roll’, de betoverende folk van ‘Moondog’ en de soulvolle krakers ‘Elegy’ en ‘Hot Tears’. Vollebekk krijgt zelf kippenvel bij ‘Surfer’s Journal’ wanneer het publiek het koortje overneemt.
Verder luistert men in stilte mee en na een aanhoudend applaus komt de groep na twee toegiften nog een keer het podium op. “The show is officially over, this one is for fun,” aldus Vollebekk. Een sterke uitvoering van ‘Purple Rain’ volgt. Wanneer Paradiso verlaten wordt, barst de regen over Amsterdam los.