Terwijl de dj van dienst elektronische Afrobeats de zaal in strooit, vult die zich met een divers en jong publiek. Op het podium staan de bijzondere, zelfgemaakte instrumenten van Kin’Gongolo Kiniata al opgesteld. Xylofoons van plastic flessen, aluminium potjes en diverse houtblokken. Aangevuld met een tweesnarige bas, gemaakt van oud blik. Op links een zelfgemaakte gitaar en als eyecatcher achterin het drumstel. De bassdrum is gemaakt van een oude televisiekast, en verder zijn er twee doorgezaagde, zilver gespoten bierkratjes te zien. Ook ligt er een blikken variant van de foekepot op het podium. Dit maakt nieuwsgierig. Het zal niet uitverkocht zijn, maar de Cloud Nine geeft met z’n houten vloer en ‘aanraakbare’ podium al gauw een intieme sfeer.
Het is opmerkelijk dat er weinig mensen met Afrikaanse roots aanwezig lijken te zijn vanavond. In Nederland spreekt de band misschien vooral aan door zijn creatieve en muzikale milieuactivisme. Met hun zelfgemaakte instrumenten van afval willen ze aangeven dat we de aarde niet moeten vervuilen, maar op alle manieren naar hergebruik moeten streven. Met meer dan 15 miljoen inwoners produceert Kinshasa in Congo zo’n 10.000 ton afval per dag. De stad gaat gebukt onder die vervuiling. De band Kin’Gongolo Kiniata draagt een steentje bij om dat te verminderen en er iets unieks van te maken. Ze zetten dingen die ze in de straten van de megastad vinden om in instrumenten.
De muziek van deze bijzondere band wordt in ieder geval herkend door de jeugd van Kinshasa. “Kingongolo” is de onomatopee van een ritme dat wordt gegenereerd door het geluid van een blikje dat door de dop van een ‘poppende’ frisdrankfles wordt geraakt. De term, populair in Kinshasa in de vroege jaren 2000, werd gebruikt door benzineverkopers die lampen van brandstof voorzagen tijdens frequente stroomuitval. “Kingongolo, Kingongolo, Kingongolo” was hun signaal in de straten van Kinshasa, wat aangaf dat ze moesten passeren en moesten bijtanken. “Kiniata” betekent “verpletteren”. Dat belooft wat!
Het optreden begint met het neerzetten van een aantal mooie soundscapes, waarbij de mogelijkheden van de instrumenten goed te beluisteren zijn. Op het moment dat het tweede nummer ingezet wordt, is duidelijk wat de bedoeling gaat zijn. Met een opzwepend ritme en energieke vraag- en antwoordzang hebben de mannen de zaal in een mum van tijd aan het dansen en dat zal niet meer veranderen de rest van de avond. De bas zet een groove neer en de gitaar legt daar met wahwah of een ander effect accentjes bovenop. De ritmesectie en het enthousiasme van de zangers doen de rest. De strak spelende band bestaat uit vier hoofdzangers: Leebruno, die de metalen percussie bespeelt, Mille Baguettes op drums, Ducap die de plastic percussie doet, Djino Bass op bas en last but not least, Bébé Mingé op harp, gitaar en achtergrondzang.
Het programmaboekje repte over Afropunk, maar dat gaat dan toch vooral over DIY-mentaliteit van de band, want dit optreden is vooral swingend en funky. In Sape Kinshasa-stijl, staand op de schouders van Papa Wemba, doet Kin’Gongolo Kiniata er alles aan om het publiek in beweging te zetten met zijn aanstekelijke mix van Afropop en electrofunk. Geen traditionele Afrikaanse dansmoves, maar gewoon lekker uit je dak gaan. De bandleden doen het zelf voor als ze springend en het publiek opzwepend over het podium stuiteren. Onderwijl zingend over milieu en hoop voor de jongere generaties.
De instrumenten hebben slechts een beperkt bereik, maar dat maakt totaal niet uit om een publiek mee te krijgen. Het gaat om de muzikanten en hoe de instrumenten bespeeld worden. De energie-uitwisseling tussen band en publiek is waar het uiteindelijk over gaat. En dat gebeurt deze avond overduidelijk. We zien allen maar blije gezichten en het publiek zal zich deze avond ongetwijfeld als een heerlijk dansfeestje herinneren.
