Joy Division, misschien wel de bekendste postpunkband ooit, en een vaak genoemde parapluterm om hedendaagse bands te beschrijven. Die wordt eveneens voor het ook uit Manchester uitkomstige IST IST gebruikt. Echter bewijzen zij dat je ook donkere muziek kan maken zonder directe stamboomlink naar voorgenoemde band. Zo ontstaat er een klank, waarin je de invloeden van bijvoorbeeld Joy Division zou kunnen terugzoeken, maar waarin die zich niet aan je opdringen.
Voor een halfgevulde zaal barst eerst het Amsterdamse Marathon [foto links] los. Het drietal vrienden vernoemde zichzelf gefrustreerd naar de marathon, waardoor ze te laat kwamen op de dag dat ze een bandnaam zouden kiezen. Het lijkt wel of alle frustratie er in Paradiso uitkomt. De band klinkt vanaf de eerste tonen van ‘Age’ episch; het is constant wachten op de volgende gitaarexplosie. Dit is geen muziek voor kelderbarretjes, maar voor stadions.
Gelukkig maar dat de band in Paradiso speelt: het uitstekende geluid van de zaal leent zich perfect voor de gitaarverwevingen van zanger Kay Koopmans en twee toegevoegde gitaristen. Al springend over het podium spuwt Koopmans zijn verbeten zang uit. En dan is er nog de übercoole bassiste Nina Lijzenga, die met haar meeslepende en op momenten grimmige baslijnen de nodige aandacht opeist. Op het podium is ze aanjager van het licht ontvlambare optreden.
Heel anders is het bij IST IST [overige foto’s], de hoofdact van de avond. Frontman Adam Houghton brengt zijn desolate zang met de energie van een mistbank op een koude winterochtend. Wat wel blijft, is het gitaargeweld. Hiermee maakt de band dan ook naam, sinds 2017. Met hun oldschool benadering van de hardere regionen van het postpunkgenre hebben ze tot op heden een behoorlijk oeuvre opgebouwd. Recent verscheen Light a Bigger Fire. In Amsterdam worden alle tien de nieuwe songs gespeeld.
Het nieuwste werk gaat meer richting de rock dan richting de postpunk. Op deze manier komt de subtielere opbouw van de songs beter tot zijn recht: minder in gitaren gedrenkte grimmigheid, meer hypnose. Een aantal elektronische en akoestische ballads later is wel duidelijk dat de band een andere richting is opgegaan met het nieuwe album. Toch blijft het rauwe randje van de formatie behouden.
Vooral door het grommende basgeluid van Adam Houghton en de gruizige combinaties tussen twee gitaren. Met keiharde en stuwende songs zoals ‘Night’s Arm’ bewijst de band zijn klasse. De gemiddelde leeftijd in Paradiso ligt vanavond net zo hoog als dat het geluid hard staat. In ontelbare klassieke gothic-, new wave- en postpunkshirts beweegt het publiek driftig mee. Het toont de onontkoombaarheid van de muziek van IST IST aan.
Foto’s uit het Make A Fuzz archief door André Rozendaal