Foto’s: Peter
Het eigenzinnige Beak> bracht enkele maanden geleden, na zes jaar stilte, onaangekondigd het vierde album >>>> uit (bij elk nieuw album komt er een >-teken in de titel bij). En dan kondigde drummer-zanger en medeoprichter Geoff Barrow onlangs ook nog aan de band na deze tour te zullen verlaten. Veel ontwikkelingen dus, en daarmee is dit ook de laatste kans om de band in deze samenstelling te zien optreden. Extra fijn dus dat ze het nieuwe album, voorzien van een opwindende mengeling van (onder veel meer) krautrock, synths en psychedelica, vanavond in de Melkweg integraal zullen spelen.
De apparatuur van Litronix [foto hierboven], aan de voorzijde voorzien van een lichtkrant met motiverende teksten, staat al klaar als het publiek de zaal binnendruppelt. De in het dagelijks leven Kevin Litrow genaamde Amerikaan gebruikt een indrukwekkende batterij aan elektronica en maakt zelf ook een futuristische indruk, met zijn witte uniformshirt en de robotachtige bewegingen waarmee hij het podium betreedt. Hij bouwt zijn composities op met lagen van samples, gesproken woord, beats, bliepjes, gitaar en zang. Het geheel krijgt een absurdistisch tintje als hij in zijn praatjes tegen het publiek (met echo-effecten onder zijn stem) bijvoorbeeld vraagt of ze hun vitaminen vandaag wel hebben ingenomen. De muziek is bij vlagen funky, soms gaat het meer richting dance. Er zit allemaal niet echt een richting in, maar vermakelijk is het wel.
Hoewel de Oude Zaal van de Melkweg niet is uitverkocht, staat deze toch behoorlijk vol (opvallend genoeg met in de meerderheid mannen) tegen de tijd dat Beak> [overioge foto’s] het podium betreedt. Het drietal begint volgens plan met het eerste nummer van >>>>, ‘Strawberry Line’. Barrow drumt en zingt, met de teksten op papier voor zich – later zal hij dit grappend zijn “old man’s lyrics” noemen. Langzamerhand voegt Will Young zijn toetsen toe en brengt Billy Fuller met zijn bas ritme en melodie aan. Ook zorgt hij met zijn tweede stem voor een mooie harmonische samenzang. Het instrumentale samenspel met complexe drumritmes en een meanderende baslijn, neemt toe in volume en intensiteit, om naar het einde toe weer tot rust te komen.
Zo brengt Beak> een rijke diversiteit aan muzikale stijlen, dan weer voortstuwend ritmisch en hypnotiserend, zoals in ‘The Seal’, dan weer dromerig en laidback in nummers als ‘Denim’. Het publiek wordt helemaal meegezogen in de muziek en geniet zichtbaar (met wiegende bewegingen) en hoorbaar (met het gejuich waarmee veel nummers al bij de openingstonen begroet worden). Ook de muzikanten zelf bespelen hun instrumenten uiterst geconcentreerd, maar hebben daarbij duidelijk ook veel lol.
Want ondanks het serieuze en gefocuste musiceren is er zeker ook veel ruimte voor luchtigheid. Curieus is het bij enkele nummers op de achtergrond aantreden van een vierde bandlid met hondenmasker dat verwijst naar de afbeelding op de hoes van het nieuwe album. Tussen de nummers door geven de bandleden regelmatig blijk van een bijtend ironisch gevoel voor humor, zowel onderling als naar het publiek toe. Barrow meldt bijvoorbeeld dat ze het nieuwe album in zijn geheel gaan spelen, “whether you like it or not”, en hij oppert dat je even bij de bar wat anders kunt gaan doen tot de andere nummers aan de beurt zijn, of blijven staan en op deze wilde rit meegaan. Later vraagt hij aan de mensen op het balkon of ze de kale plekjes van de bandleden kunnen zien. Tot veel hilariteit leidt het ook wanneer Barrow bij het bedankje van voorprogramma Litronix meldt dat Beak> niet gelooft in het betalen van muzikanten, en dat men dus wel straks wat merchandise moet aanschaffen. Bij het applaus dat volgt sneert Fuller sarcastisch: “Jullie hebben zojuist geklapt voor het niet betalen van muzikanten.”
Nadat de uitvoering van >>>> voltooid is, volgt nog een ruim halfuur aan nummers van eerdere albums. Onder meer ‘The Meader’ en ‘Wulfstan II’ komen voorbij, en het gaat van motorik beats tot lang uitgesponnen instrumentale sequenties. De band doet niet aan toegiften, en het is eigenlijk ook wel passend dat er gewoon doorgespeeld wordt. Hierdoor is het zonder onderbreking een gedreven en meeslepend optreden. Begrijpelijkerwijs zal Beak> na het vertrek van Barrow even pauze nemen, maar het is te hopen dat de band op een of andere manier in vernieuwde vorm weer terugkeert, want hun bezielende bijdrage aan het muzikale landschap zou anders zeker gemist worden.
