In 1998 vindt een verbouwing plaats van de Grote Zaal van Vera. Concerten worden verplaatst naar De Oosterpoort en de open lucht: de Vismarkt. Maar als het even kan, toch ook in Vera’s Kelderbar. Het Amerikaanse trio Karate geeft daar zijn eerste optreden in Europa. Het is een indrukwekkend en intiem concert, met een hoofdrol voor de hese zangstem van Geoff Farina. Het is de tijd dat slowcore een nadrukkelijk stempel op de undergroundrock drukt, met bands als Low, Codeine en The For Carnation. En Karate dus, dat ook jazzinvloeden in de intrigerende muziek toelaat. Ruim vijfentwintig jaar later is Karate terug in Vera, met een nieuwe plaat: Make It Fit.
Uit Chicago komt Kinsella & Pulse, LLC [foto hierboven]. Het echtpaar Tim Kinsella en Jenny Pulse maakt ongrijpbare, maar des te interessantere, zeer beeldende muziek. Psychedelische rock wisselt stuivertje met new wave, dream- en vooral electropop. Kleurrijke beeldprojecties op de achtergrond versterken de dromerige sfeer. De beats en andere elektronicageluiden zijn voorgeprogrammeerd, maar maken af en toe plaats voor gekkigheid met stemsamples. Daaroverheen gebruikt Pulse haar stem als schetsmatig derde instrument. Ook de gitaarlijnen van Kinsella staan in dienst van de fraaie geluidscollages, zoals die tevens op laatste plaat Open ing Night hoogtij vieren. Het optreden van Kinsella & Pulse, LLC is een zeer aangename verrassing.
Karate [overige foto’s] ging in 2005 uit elkaar vanwege gehoorproblemen van Geoff Farina. Toch verscheen vorig jaar een comebackplaat, getiteld Make It Fit. Tussen de tien nummers zit een aantal uitschieters, maar als geheel voegt de plaat niet veel toe aan wat al op topniveau gedaan is. Zoals op de eerste drie uitstekende platen, die tussen 1996 en 1998 verschenen. Karate, nog altijd in de originele bezetting, geeft tijdens de eerste vier nummers een bloemlezing uit dit trio albums. Met als vroeg hoogtepunt de bevlogen gespeelde langzaamaansong ‘Gasoline’, waarin de onderhuidse invloed van Slint voelbaar is.
Karate is een sleutelband voor wie de jaren negentig veelvuldig in Vera doorbracht. Het aardig opgekomen veertigpluspubliek ondergaat het optreden waarschijnlijk dan ook met een prettige zweem van nostalgie. De band bezong destijds zelfs de grijze Groningse luchten in ‘Not to Call the Police’ van de derde plaat The Bed Is in the Ocean. Een song die tijdens het ongeveer negentig minuten tellende optreden niet voorbijkomt.
Het hecht en uitstekend spelende drietal kiest wel voor een gloedvol ‘Sever’, een fraai uptempo gebracht ‘Diazapam’, en een prachtig dynamisch gespeeld ‘Operation: Sand’. Met als gemene deler de prachtig hees gezongen, verhalende teksten van Farina. Met daarnaast het melancholieke, licht gruizige gitaargeluid uit de jaren negentig, of de zeer gevarieerde drums van Gavin McCarthy. Het maakt het tot een memorabel optreden.
