Manchester. Stad van Factory Records, club The Haçienda, en invloedrijke bands als Joy Division en The Chameleons. Sinds 2014 is de stad ook de thuishaven van Ist Ist, een band die hedendaagse postpunk speelt. Muziek waarin uiteraard het geluid van de net aangehaalde bands doorsijpelt. Vanaf het allereerste begin houdt de band alles in eigen hand, en wint deze aan populariteit door mond-tot-mondreclame plus het uitbrengen van twee handen vol livealbums. In 2023 verscheen het derde studioalbum Protagonists, met opnieuw een aantal sterke songs. Binnenkort verschijnt de vierde plaat. Het brengt Ist Ist alvast naar een uitverkocht Vera.
In een al aardig drukke zaal treedt eerst October Drift [foto hierboven] aan, een jong viertal uit Taunton, Zuidwest-Engeland. De band laat er vanaf de eerste bombastische tonen geen gras over groeien. Het geluidsvolume is hoog, massief maar ook wrakkig afgesteld. De bandleden bewegen uitbundig mee met de af en toe topzware poprocktonen, die laveren tussen shoegaze en grunge. Zanger en gitarist Kiran Roy besluit al tijdens het tweede nummer het publiek in te gaan en besluit even later om staand op de bar te gaan zingen. Ondanks deze strapatsen is niet elk nummer even sterk, waarbij de stevige gitaaruithalen wel indruk maken. Aan inzet en overgave in elk geval geen gebrek bij October Drift.
Hoe anders is het bij de ingetogen podiumpresentatie van Ist Ist [overige foto’s]. De donkere kleding is stemmig; alleen bassist Andy Keating maakt contact met het publiek. Zanger en gitarist Adam Houghton trekt zich na elk gezongen couplet of refrein terug op het podium. Kortom: het gaat, zonder opsmuk, om de muziek. Het perfect afgestelde geluid helpt daarbij uitstekend, zodat ook de soms prettig ijl klinkende toetstonen ruim baan krijgen.
Drummer Joel Kay legt met ferme klappen een solide fundament neer voor de gloedvolle songs. Keating laveert met voortdurend dwingend basgitaarspel tussen The Cure’s Simon Gallup en Peter Hook van New Order. Mat Peters dicht op een creatieve manier de gaten met fraai heldere gitaar- en synthgeluiden. De baritonstem van Houghton klinkt loepzuiver en nog dieper dan op plaat, waarmee de antister keer op keer indruk maakt. Zo ontstaat een coherent geheel, dat doet denken aan bands als Editors en New Order.
Ist Ist heeft de zaakjes live prima voor elkaar en in dit streven naar perfectie speelt het viertal de nummers vrijwel hetzelfde als op plaat. In dit strakke keurslijf blijft improvisatie of spontaniteit achterwege, wat toch een meerwaarde van een concert kan zijn. Hoe dan ook: er valt meer dan genoeg te genieten, bijvoorbeeld in nieuwe songs als het minder topzware ‘The Kiss’. Of in broeierige outro’s, zoals het fraai verweven gitaarduel in ‘The Waves’, of de zinderend repetitieve vocalen in ‘Trapdoors’. Op zulke momenten grijpt Ist Ist je onontkoombaar bij de keel, zodat na negentig minuten plechtige muziek gesteld kan worden: Ist Ist vliegt nergens uit de bocht, maar geeft desondanks een zeer onderhoudend optreden.
