Foto’s: Peter
Tony Wilson, de legendarische labelbaas van het al even legendarische label Factory, ziet halverwege de jaren tachtig wel iets in een zootje ongeregeld uit Salford dat zich Happy Mondays noemt. Wanneer Paul Oakenfold en Steve Osborne in 1989 ‘W.F.L’ en ‘Hallelujah’ remixen, is de Madchester-sound geboren. Een muzikale mijlpaal, waarin house en rock elkaar omarmen. Een jaar later volgt de dancerockklassieker Pills ‘N’ Thrills and Bellyaches. Na veel drugs en aanverwante rock-n-roll avonturen, is het in 1993 over. In 2012 volgt een reünie in de originele samenstelling. De laatste jaren doet de band, in weer een andere samenstelling, voornamelijk festivals aan. Een show met Greatest Hits brengt ze wel twee keer naar Paradiso.
De leden van The Gulps [foto hierboven] ontmoetten elkaar op een opleiding voor indiemuzikanten in Londen. Ze komen uit Spanje, Italië, Engeland en Noorwegen, en vonden elkaar in het maken van powerpop. Sinds 2019 maken ze singles, waarin ook dansgroove-invloeden van bands als Kasabian doorsijpelen. Live is het massieve rock-n-roll wat de klok slaat. Zanger Javier schuwt de grote gebaren niet, maar trekt vooral de aandacht met fraaie zangmelodieën. De songs zitten prima in elkaar, mede door het goed op elkaar ingespeelde gitaristenduo Juan Carlos en Francesco. The Gulps geven een kort, maar aardig krachtig optreden.
Oorzaak brexit, of is het tanende interesse vanuit de overzijde van Het Kanaal voor de Happy Mondays? [openingsfoto en foto hierboven] Het aantal Britten overheerst in ieder geval niet in een desondanks goedgevuld Paradiso. Wie er wel zijn: uiteraard Shaun Ryder en Bez. Het illustere duo speelde vorig jaar nog in een gangsterfilm. Vanavond zijn ze, ietwat krakkemikkiger ogend, partners in crime in een kleine vijf kwartier durende greatesthitsshow. Ryder is zijn haar al een aantal jaren kwijt, en leunt voor zijn vocalen op de autocue. Ondanks die autocue maakt hij er alsnog af en toe een tekstuele janboel van. Toch blijft hij qua zang in de meeste nummers overeind.
De aardig grijs geworden Bez neemt zijn sambaballen maar weer eens ter hand, en zweept als een dansende marionet het merendeels vijftigpluspubliek op. Tijdens twee nummers is hij opeens verdwenen. Hij murmelt bij terugkomst iets onverstaanbaars in de microfoon, zodat de reden voor zijn wegblijven in nevelen gehuld blijft. Zijn vrouw Firouzeh Razavi heeft zangeres Rowetta vervangen, en vervult die rol naar behoren. Drummer Gaz Whelan beheerst anno 2025 de kunst van het weglaten voortreffelijk, met soepele ritmes.
Een ander origineel bandlid, de zwaar onderschatte gitarist Mark Day, legt de andere bandleden zijn muzikale wil op met simpele maar vernuftige gitaarlijnen. Jammer genoeg sneeuwt zijn fraaie gitaarspel af en toe onder in het totaalgeluid. Maar niet in het hoogtepunt van het optreden: een gedreven door de band gebracht ‘Loose Fit’, waarin heel veel klopt. Waarna een futloos en rommelig gespeeld ‘Rave On’ volgt.
En toch: in de meeste nummers blijft de band drijven, zoals in een gloedvol ‘Bob’s Yer Uncle’. Het publiek zet het steeds meer op een dansen, uitmondend in een licht euforische stemming tijdens publieksfavoriet ‘Step On’. Zo wordt het een vermakelijk optreden, dat op momenten wel overeind wordt gehouden door de tijdloze klasse van de nummers.
Happy Mondays
The Gulps
