Ani DiFranco begon op 19-jarige leeftijd haar eigen platenlabel en vanaf dag één keert ze zich in haar liedjes tegen alle vormen van onrecht. Tegenwoordig spreekt ze zich ook uit vóór dingen en doet dat met een uitstekende band achter zich, zoals vanavond blijkt. Het voorprogramma in de grote zaal van Tivoli wordt verzorgd door Gracie and Rachel [foto hieronder].
Gracie Coates en Rachel Ruggles kennen elkaar van highschool in Berkeley California. Sinds 2017 zijn ze als duo gevestigd in New York. Met keyboards, viool en een loop- en drumpad maken ze ‘chamber pop’. Met enige zelfspot kondigen ze zichzelf aan als “specialisten in liedjes over spanning en angst” om vervolgens een nummer over gevoelens van minderwaardigheid aan te kondigen. Sinds 2020 zitten Gracie en Rachel bij DiFranco’s label Righteous Babes en daar brachten ze een zeer succesvol album uit. Hun laaste single ‘WTF’ brengen ze ook tongue in cheek en dat maakt dat het optreden nergens te zwaar wordt. Op het podium creëren ze samen een optimale muzikale synergie en het publiek luistert aandachtig. Een mooie opmaat voor de hoofdact.
Ani DiFranco [openingsfoto en foto hieronder] heeft in de 35 jaar dat ze actief is een enorm oeuvre opgebouwd. Onder luid applaus komt ze op in een sfeervolle intro van de band. Ze maakt bewust contact met haar medemuzikanten alvorens te openen met ‘Still My Heart’. Op legerkistjes neemt de vriendelijke “little folksinger” van slechts anderhalve meter direct de leiding over de avond. Duidelijk een artiest die weet wat ze wil en dat ook op eigen wijze uitvoert. Aanwezig, professioneel, maar ook vriendelijk en kwetsbaar is ze precies wat ze in haar nummers uitdraagt. Haar stem is live nog pakkender dan op plaat en ook met de praatjes tussen de nummers houdt ze de aandacht moeiteloos vast. Het optreden is ontspannen maar wordt heel professioneel opgebouwd, met afwisselend nieuw en oud werk.
Van het nieuwe album Unprecedented Sh!t klinkt de titelsong en het indrukwekkende ‘You Forgot To Speak’, gevolgd door een aantal nummers uit de jaren negentig. ‘Napoleon’ over haar eigenzinnige manier van muziek maken tekent haar karakter. Dat nummer zet de zaal voor de eerste keer in beweging, waarna wordt overgeschakeld op een blokje politiek in de vorm van ‘Baby Roe’, het bezwerende ‘Coming Up’ en het verraderlijk swingende ‘Simultaneously’. ‘Marrow’ maakt het weer klein en persoonlijk in een verhaal dat je van begin tot eind meeneemt. ‘The Knowing’ is een introspectief topnummer van het nieuwe album, waarna Gracie and Rachel aansluiten voor ‘Revolutionary Love’. Afsluiter is publieksfavoriet ‘32 Flavors’.
Ani DiFranco begon de avond met het politieke statement dat ze “blij was weer even in de beschaafde wereld” te zijn en dat ze hier wel zou willen blijven. Even later vertelt ze met de nodige zelfspot over haar speech bij het afstuderen van haar 18-jarige dochter. Daarmee behandelt ze in één optreden alle grote thema’s van het leven en ondertussen verbindt ze moeiteloos band, voorprogramma en publiek met elkaar middels goede muziek en een warme stem. Met het effect dat het publiek ondanks de rake teksten, hoopvol de nacht in gaat.
