Tishoumaren of desert blues is een muziekstijl afkomstig uit de Sahara van Noord- en West-Afrika. Het is een combinatie van westerse blues, rock en traditionele muziek uit die regio zoals Berber- of Malinese muziek. Namen? Tinariwen, Bombino, Mdou Moctar of Tamikrest. Uit Timboektoe, Mali komt Al Bilali Soudan. De bandnaam verwijst naar de antieke naam van Timboektoe. Het viertal maakt de oorspronkelijke muziek die aan de basis ligt van de desert blues.
De band maakt gebruik van de tehardent en de ngoni: traditionele snaarinstrumenten, gemaakt van geitenhuid en hout. De handpercussie wordt gepeeld op de kalebas. Al Bilali Soudan zingt in het Tamasheq, een variant van het Tuareg zoals dat door nomadische stammen in Noord-Afrika wordt gesproken. De dit jaar verschenen plaat Chez Abellou brengt de formatie naar Groningen.
Een kwartiertje voor aanvang van het optreden is Vera nog vrijwel leeg. Wanneer Al Bilali Soudan na aanvangstijd het podium betreedt, is de zaal toch nog redelijk gevuld. Gezeten achter monitors en gestoken in prachtige, traditionele kleding, brengt de uit familieleden bestaande band een rauwer, maar vooral basaler geluid ten gehore dan desert blues. Zonder westerse muzikale invloeden overheersen de repetitieve, vingervlug gespeelde gitaarklanken.
Gecombineerd met de tribale ritmes van de kalebas ontstaat een muzikale trance die van begin tot eind aanhoudt. De sympathieke Mohammed ag Abellaw is de voornaamste vocalist, die met vraag-en-antwoordzang nog een extra hypnotiserende factor toevoegt. De interactie met de instrumenten zorgt ervoor dat het optreden bij vlagen zindert.
De teksten zijn ontleend aan de eeuwenoude verteltraditie van de Tuareg, ook toen al begeleid door de oorspronkelijke snaarinstrumenten. Al Bilali Soudan brengt deze muziek naar de 21ste eeuw en doet dat met verve. Het beeld van de zittende bandleden achter op het podium is uiteraard statisch. Maar wanneer Abellaw naar voren treedt om een Takamba-dans uit te voeren, is er ook visueel meer dan voldoende te beleven.
Takamba is, u raadt het al, eveneens een traditionele dans waarbij schouders en armen meebewegen op de golven van de dwingende muziek. Tegen het einde van het optreden staan ook andere bandleden op, die virtuoos genoeg zijn om bijvoorbeeld het snaarinstrument op de schouders te bespelen. Het draagt bij aan de ontspannen sfeer die het concert van begin tot eind typeert. De trance van de deels geïmproviseerde muziek is dusdanig effectief, dat je bij het verlaten van Vera de klanken nog steeds in je hoofd hebt. En lang daarna. Dan heb je als band iets heel goeds gedaan.
